Στις τάβλες του “καλισώληνου”… της Ανατολικής τάφρου…

Στις… τάβλες!

Λόγω των «δύσκολων» ωραρίων εργασίας -οι δημοσιογράφοι δεν έχουμε ωράριο, συνηθίζουμε να λέμε- παρακολουθώ σπανίως πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ακόμη και φορές -ειδικά τις καλοκαιρινές περιόδους- που επιθυμώ να δω μια θεατρική παράσταση ή να παρακολουθήσω μια συναυλία αδυνατώ, στις περισσότερες των περιπτώσεων, να τα καταφέρω, καθώς η δουλειά προηγείται.

Και η δική μας δουλειά, όπως προανέφερα, δεν έχει ωράριο.

Πέρυσι, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τη συναυλία μιας σημαντικής ερμηνεύτριας, της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Στο «θέατρο» -ο Θεός να το κάνει- της Ανατολικής Τάφρου. Έφτασα εκεί, μαζί με τη σύζυγό μου και την κόρη μας, κυριολεκτικά στο… παρά ένα. Επικρατούσε το αδιαχώρητο και ίσα – ίσα που βρήκαμε να κάτσουμε -απολύτως λογικό- τέρμα δεξιά, χαμηλά, όπως κοιτά κανείς την εξέδρα. Αντιπαρήλθα, τότε, το γεγονός ότι στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας δεν βλέπαμε -εμείς και αρκετοί άλλοι- την τραγουδίστρια, καθότι μπροστά μας βρίσκονταν ηχεία και άλλα μηχανήματα.

Εκείνο, όμως, που δεν μπορούσα και δεν μπορώ να αντιπαρέλθω -και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος, καθώς τα παράπονα, κατά καιρούς, είναι πολλά- είναι ότι οι… τάβλες στις οποίες καθίσαμε και στις οποίες κάθονται όλοι σχεδόν οι θεατές για να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις είναι, τουλάχιστον, εξαιρετικά άβολες.

Αρκετοί απ’ όσους παρίστανται συχνά σε εκδηλώσεις στην Ανατολική Τάφρο και έχουν και κάποια χρονάκια στην πλάτη τους έχουν μάθει… τα κόλπα: συνηθίζουν να κρατούν ένα μαξιλαράκι μαζί τους ή κάτι παρεμφερές, για να μην έχουν προβλήματα με τη μέση τους, μετά από μιάμιση ή δύο ώρες καθισιό στις… τάβλες. Οι περισσότεροι, όμως, είναι αναγκασμένοι να υπομείνουν την ταλαιπωρία. Χάρις Αλεξίου είναι, λες, δεν έχω κάθε ημέρα την ευκαιρία να την ακούσω.

Φέτος, πριν από λίγες ημέρες, παρατήρησα, σε εκδήλωση στην Ανατολική Τάφρο, ότι όλοι οι «επίσημοι» κάθονταν -στρογγυλοκάθονταν για να είμαι ακριβής- σε αναπαυτικές πλαστικές καρέκλες. Μπροστά – μπροστά, κέντρο – κέντρο, απολάμβαναν και απολαμβάνουν τις όποιες εκδηλώσεις. Επί σειρά ετών. Ενώ το… πόπολο καθόταν και κάθεται στις… τάβλες. Επί σειρά ετών.

Στις τάβλες ενός ξύλινου «θεάτρου», που θα αποτελούσε, υποτίθεται, προσωρινή λύση, πριν από είκοσι, περίπου, χρόνια. Ενός «θεάτρου» που έχουμε φτάσει να… μακαρίζουμε την ύπαρξή του, διότι αν μας έλειπε, άκουσον άκουσον, κακά τα χάλια μας!

Και ας καθόμαστε στις… τάβλες. Και -χωρίς να είμαι ειδικός- ας μην είναι η ακουστική του η καλύτερη. Και ας μη βλέπει ένας μικρός αλλά σημαντικός αριθμός θεατών όσα συμβαίνουν στη σκηνή, σε αρκετές συναυλίες. «Λεπτομέρειες» όλα τούτα. Από τη στιγμή που οι «επίσημοι» στρογγυλοκάθονται στο καλύτερο σημείο, αναπαυτικά και χωρίς οπτικές ή άλλες ενοχλήσεις, απολαμβάνοντας τις εκδηλώσεις, ουδένα πρόβλημα! Για το… πόπολο, άλλωστε, ποιος πραγματικά νοιάζεται ;

Απο το blog του δημοσιογράφου Γιώργου Γεωργακάκη, Ιχνηλατώντας
Η ονομασία “καλισώληνο” είναι -πετυχημένη- έμπνευση φίλου Χανιώτη…