Η κρίση και οι ειδικοί της

Οι άνθρωποι μαθημένοι στην ευκολία, στην ευρυχωρία, στην κακή ευδαιμονία τα έχουν χαμένα. Τελείωσε το πανηγύρι, δανεικά πλέον δεν υπάρχουν και άρχισαν τα δύσκολα. Ο καθένας δείχνει τον απέναντι σαν αίτιο του κακού. Οι διάφορες επαγγελματικές ομάδες τα ρίχνουν στους διπλανούς και η αυταπάτη συνεχίζεται. ‘Όλα αυτά είναιεπίσης στοιχεία της κρίσης.

Η πολιτικολογία είναι διαρκής, όλοι γνωρίζουν τους υπεύθυνους αλλά η κατάσταση δυστυχώς δεν αλλάζει. Οι πολίτες τα βάζουν με τους πολιτικούς, οι πολιτικοί με τους πολίτες και άκρη δεν βγαίνει. ‘Ώρες είναι να μας προκύψει ήρωας ο Εφραίμ. ‘Όλοι μαζί βρίσκομε σαν αιτία το διεθνές κεφάλαιο, την Μέρκελ ή τις διεθνείς συνωμοσίες.

Εν τω μεταξύ οι πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες λεηλατούνται. Ο κοινωνικός Καιάδας ήδη υπάρχει και λειτουργεί. Μεγάλες ομάδες συνταξιούχων, εργαζομένων, διανοούμενων, επιστημόνων πλήττονται, είναι άνεργοι, βρίσκουν τροφή στα συσσίτια. Ακολουθεί η λεγόμενη μεσαία τάξη, η οποία οσονούπω θα προλεταριοποιηθεί. Όμως για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να εγκαταλείψομε ορισμένες αυταπάτες.

Πρώτη και σοβαρότερη αυταπάτη είναι ότι οι ίδιοι που μας έφεραν μέχρις εδώ θα μας σώσουν κιόλας.

Δεύτερη αυταπάτη ότι κάποια δύναμη έξω από μας θα επενεργήσει στην οδυνηρή κατάσταση μας και θα σωθούμε. Αυτές οι δυο αυταπάτες είναι και οι σοβαρότεροι λόγοι της αδράνειας που υπάρχει σήμερα μετά το ξεφούσκωμα των αγανακτισμένων.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη σημερινή στασιμότητα;

Τρίτη αυταπάτη ότι μέσα σ’ αυτό το γενικό χαμό υπάρχει δήθεν ατομική οδός διαφυγής. Είναι μια άποψη και επομένως μια στάση που οδηγεί στον εγωκεντρισμό, στον αγοραίο ατομικισμό η στον κοινωνικό κανιβαλισμό, με θύματα βεβαίως τους πιο αδύναμους. Τέταρτη  αυταπάτη ότι με αυτό το πολιτικό σύστημα είναι δυνατόν να ανατραπεί η Ταϋλανδοποίηση της κοινωνίας. Πως με το να εισπράττομε πενηντάρια από τους πληβείους και να αφήνομε ανείσπρακτα τα δις ευρώ;

Πέμπτη  αυταπάτη ότι οι παρενέργειες της κρίσης πάνω στον ψυχισμό των ανθρώπων είναι θέμα των ειδικών. Όλοι μιλούν για την κατάθλιψη και όλοι ζητούν τη βοήθεια των ψυχιάτρων για να «σωθούν». Αν η κοινωνία των πολιτικών είναι προβληματική, η  κοινωνία των ψυχιάτρων θα είναι εφιαλτική. Το κοινωνικό πρόβλημα μπορεί να επηρεάζει τον ψυχισμό των ανθρώπων, αλλά απέχει πολύ από το να μετονομάζεται και να ορίζεται ε΄να κοινωνικό πρόβλημα ως ψυχιατρικό. Είναι όμως και αυτό στοιχείο του εποικοδομήματος του συστήματος.

Για καθετί υπάρχει ο ειδικός. Πάει πια η ολιστική ικανότητα του ανθρώπου, της οικογένειας, της κοινότητας να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του. Τώρα πια ο υπαρξιακός, συναισθηματικός και κοινωνικός χώρος έχουν εκχωρηθεί στην αρμοδιότητα των ειδικών. Η κοινωνία και ο άνθρωπος της ευμάρειας θέλει να αποφλοιώσει την ζωή και την ύπαρξη απ’ τον πόνο, ξέχασε πια την θεραπευτικότητα του εμποδίου, της έλλειψης, ξέχασε και αντέστρεψε ότι ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή με κλάμα και φεύγει γαλήνιος ανάμεσα σε οικείους, φίλους και συγγενείς. Τώρα πια ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό υποκείμενο, χαίρεται και λυπάται μέσα και μαζί με τον Άλλο. Εκεί, στη συνάντηση δύο βλεμμάτων υπάρχει η θεραπεία για καθετί. Ο άνθρωπος δεν ορίζεται άλλως παρά ως αγωνιώδης και αγωνιστής. Εκεί, στο φυσικό του πεδίο είναι η λύση. Η λύση είναι μέσα μας, όπως και η δύναμη να αλλάξομε την κατάσταση. Ο άνθρωπος δημιουργεί την μοίρα του και την ιστορία του.

Δεν υπάρχουν αλήθειες, θεσμοί, όρια  και κανόνες έξω από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος θεσπίζει τον κοινωνικό του χώρο. Αυτός δημιουργεί το δίκαιο, το ηθικό, το καλό και το κακό, το πρέπει, το υγιές και το άρρωστο. Η λύση δεν υπάρχει στον κλειστό χώρο των «ειδικών», αλλά στον ανοιχτό, αβέβαιο αλλά και γι αυτό γοητευτικό κοινωνικό χώρο. Στην επινόηση μιας νέας συλλογικότητας, κοινωνικής αλληλεγγύης και αγωνιστικής και εναγώνιας δράσης.

[pyxida.gr]