Prince of Persia: The Sands of Τime

Κάψα και σκόνη σε υπερπαραγωγή
Το δημοφιλές βιντεογκέιμ μεταλλάχθηκε σε σινεμά, φτιάχνοντας έναν εξωτικό κόσμο

ΕΞΩΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
Σκηνοθεσία: Μάικ Νιούελ
Ερμηνεία: Τζέικ Τζίλενχαλ, Τζέμα Αρτερτον, Αλφρεντ Μολίνα, Μπεν Κίνγκσλεϊ.
ΚΡΙΤΙΚΗ. Σε αντίθεση με τις περισσότερες χολιγουντιανές υπερπαραγωγές που αποδομούν απερίσκεπτα το αφηγηματικό σινεμά σε έναν καταιγισμό δράσης, το «Prince of Persia: the Sands o Time» δεν είναι μόνο θόρυβος και χάος. Παραδόξως, είναι σαν μια γέφυρα ανάμεσα στην παλιομοδίτικη περιπέτεια και στο ψηφιακό της μέλλον.

Η μετάλλαξη του βιντεογκέιμ «Prince of Persia» σε κινηματογραφική ταινία μόνον τέρας δεν θυμίζει. Οι σκηνογράφοι και οι επιτελείς των ψηφιακών εφέ ανασυνθέτουν έναν κόσμο σαν κι αυτόν που απλώνεται σε παραμύθια όπως το «Χίλιες και μια νύχτες», ενώ ο έχων το γενικό πρόσταγμα, ο βετεράνος Μάικ Νιούελ, σκηνοθετεί με κέφι τις περιπέτειες ενός υπερήρωα σε μια «ταινία ποπ κορν» που στάζει ιδρώτα. Το κόνσεπτ που έπρεπε να φέρει σε πέρας ο παραγωγός Τζέρι Μπρουκχάιμερ δεν διαφέρει και πολύ από αυτό των «Πειρατών της Καραϊβικής». Το 2003 εμπνεύστηκε την ιδέα μιας εξωτικής περιπέτειας από ένα θέμα των πάρκων της Ντίσνεϊ. Σήμερα, την ξεθάβει από την εικονική πραγματικότητα ενός δημοφιλούς βιντεογκέιμ. Οι μάχες, άλλοτε με σπαθιά κι άλλοτε σώμα με σώμα, είναι σαν να αψηφούν τη βαρύτητα, δεν υποτιμούν όμως τη νοημοσύνη του θεατή. Αρσενικό – θηλυκό

Ο πρίγκιπας Ντάσταν, υιοθετημένος γιος του σοφού βασιλιά της Περσίας, πέφτει θύμα μιας σατανικής συνωμοσίας με στόχο την αρπαγή ενός μαγικού εγχειριδίου, που ο κάτοχός του μπορεί να αλλάξει τη ροή της ιστορίας. Στη συνέχεια, θα αναγκαστεί να συμμαχήσει με την πριγκίπισσα του κρατιδίου για να πάρουν πίσω το εγχειρίδιο, η αναζήτηση του οποίου θυμίζει το κυνήγι της χαμένης Κιβωτού στον πρώτο «Ιντιάνα Τζόουνς».

Η πλοκή, ναι μεν είναι αφελής, αλλά παρασύρει τον θεατή σε έναν φανταστικό κόσμο. Παράλληλα, υπονομεύεται η μεταφυσική στην οποία επενδύει το σύνολο σχεδόν των ταινιών αυτού του είδους: η σύγκρουση των δυνάμεων του φωτός και του σκότους ουσιαστικά είναι στο περιθώριο μιας ταινίας, που συν τοις άλλοις δεν δαιμονοποιεί τον Ανατολίτη. Στον πυρήνα της δραματουργίας δεσπόζει με χιούμορ η αιώνια αντιπαλότητα αρσενικού – θηλυκού. Παραέξω, υπάρχει ο φλοιός του εξωτικού παραμυθιού. Στο κέλυφος, τα εφέ δίνουν και παίρνουν, το κέντρο βάρους της ταινίας όμως δεν βρίσκεται εκεί. Τέλος, το καστ είναι απολαυστικό και λειτουργεί σαν ένας καταλύτης στη χημεία του σινεμά με το βιντεογκέιμ.

[kathimerini.gr]