Ευρωπαϊκή τουρνέ του Roger Waters με το The Wall

30 χρόνια μετά την κυκλοφορία του θρυλικού “The Wall” o Roger Waters, η δημιουργική ιδιοφυία των Pink Floyd πραγματοποιεί μια ιστορική περιοδεία σε περισσότερες από 30 ευρωπαϊκές πόλεις.

Ο ίδιος ο Waters έχει αφήσει να εννοηθεί, χωρίς όμως να το ανακοινώσει σαφώς, ότι αυτή θα είναι και η τελευταία περιοδεία της καριέρας του.

Η περιοδεία ξεκινά στις 21/3 από την Πορτογαλία, και ακολουθούν Ισπανία, Ιταλία, Ολλανδία, Κροατία, Τσεχία, Πολωνία, Ρωσία, Φιλανδία, Σουηδία, Δανία, Βρετανία, Ιρλανδία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, Ουγγαρία

Δυστυχώς η Αθήνα δεν περιλαμβάνεται στους σταθμούς της ευρωπαϊκής αυτής τουρνέ. Για όσους όμως δεν θέλουν με τίποτα να χάσουν την ιστορική αυτή μουσική στιγμή η «Αrt on the Road» σχεδιάζει διήμερη εκδρομή στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας στις 13 & 14 Απρίλη (Πληροφορίες στο info@artontheroad.grκαι στο www.artontheroad.gr)

Στις εμφανίσεις του ο Roger Waters, θα παρουσιάσει σε νέα μορφή το αριστουργηματικό “The Wall”, ένα θεματικό άλμπουμ με κεντρικό ήρωα τον Pink, πετυχημένο αστέρα του ροκ που αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, με αποτέλεσμα ανάμεσα στον ίδιο και τον υπόλοιπο κόσμο, αργά αλλά σταθερά, να υψώνεται ένας “τοίχος” απομόνωσης. Το έργο περιέχει όπως λέγεται και αυτοβιογραφικές λεπτομέρειες του Roger Waters ο οποίος στην προσωπική του ιστοσελίδα εξηγεί μεταξύ άλλων και από πού προκύπτει η νέα αυτή εκτέλεση:

“Όταν έγραψα πριν 30 χρόνια το The Wall ήμουν ένας τρομαγμένος νεαρός….Μου πήρε πολύ καιρό να τους ξεπεράσω. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε κατάλαβα πως ίσως η ιστορία του φόβου μου και της απώλειάς μου με τα συνακόλουθα αναπόφευκτα κατάλοιπα χλεύης, ντροπής και τιμωρίας, αποτελούν μια αλληγορία για ευρύτερες ανησυχίες: Εθνικισμός, ρατσισμός, σεξισμός, θρησκοληψία, οτιδήποτε. Όλα αυτά τα θέματα έχουν κοινή μήτρα αυτούς τους φόβους που έπνιγαν τα νεανικά μου χρόνια.

Η νέα αυτή παραγωγή του The Wall αποτελεί μια προσπάθεια να γίνουν συγκρίσεις, για να πέσει φως στην σημερινή δύσκολη κατάσταση και είναι αφιερωμένη σε όλους τους αθώους που χάθηκαν τα χρόνια που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του άλμπουμ.

Κυκλοφορεί μια κυνική άποψη πως τα ανθρώπινα όντα είναι ανίκανα για περισσότερη ανθρωπιά, γενναιοδωρία, συνεργασία και σχέσεις. Διαφωνώ.

Πιστεύω πως είναι πολύ νωρίς στην ιστορία μας για να βγει ένα τέτοιο συμπέρασμα, είμαστε άλλωστε ένα πολύ νέο είδος.

Πιστεύω πως έχουμε τουλάχιστον μια πιθανότητα να καταφέρουμε κάτι καλύτερο από το να αλληλοφαγωθούμε όπως μας οδηγεί σήμερα ο θεσμοποιημένος φόβος του ενός για τον άλλον.

Νιώθω πως είναι ευθύνη μου ως καλλιτέχνης να εκφράσω την – έστω και επιφυλακτική– αισιοδοξία μου και να ενθαρρύνω κι άλλους να κάνουν το ίδιο. “You may say that I’m a dreamer, but I’m not the only one.” (ίσως με πείτε ονειροπόλο, αλλά δεν είμαι ο μόνος)”