Μεγάλωσε στην Κρήτη και διαπρέπει στην Ιταλία

Ηθική επιβράβευση για απόφοιτο του Καλλιτεχνικού Ηρακλείου στην Ιταλία, την ώρα που η Πολιτεία «γυρίζει την πλάτη» στην ειδικού τύπου εκπαίδευση.

Το 2010, φεύγει με τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ανάστατη, λόγω της αβεβαιότητας που το υπουργείο Παιδείας έχει προκαλέσει στα λεγόμενα ειδικού τύπου σχολεία, όπως το Αθλητικό, το Καλλιτεχνικό και το Μουσικό.

Τα σχολεία αυτά πρόσφατα κατηγορήθηκαν ως «αντιπαιδαγωγικά και αντιπαραγωγικά», από το ίδιο το υπουργείο που τα ίδρυσε και στη συνέχεια αδιαφορεί για την πορεία τους, με αποτέλεσμα η εκπαιδευτική κοινότητα των σχολείων αυτών να αισθάνεται αδικημένη και συκοφαντημένη, αντιμετωπίζοντας παράλληλα την εγκατάλειψη αλλά και το φάσμα του οριστικού κλεισίματος.

Πόσο, όμως, αντιπαιδαγωγικά και αντιπαραγωγικά είναι τα σχολεία αυτά; Η απάντηση προς όλους τους ιθύνοντες είναι μία χαρακτηριστική περίπτωση. Αυτή του 18χρονου Αλέξανδρου Χαντζάκου, ενός από τους πρώτους αποφοίτους των λυκειακών τάξεων του Καλλιτεχνικού Σχολείου Ηρακλείου, που σήμερα αν και πρωτοετής φοιτητής χαίρει αναγνώρισης στη Σχολή Τεχνών της Μπολόνια όπου φοιτά, στην Ιταλία, όπου εισήχθη μετά από εξετάσεις.

Η πορεία του Αλέξανδρου, που με όχημα -απλά και μόνο- το απολυτήριο του Καλλιτεχνικού Λυκείου Ηρακλείου είναι σημαντική, αφού πανεπιστημιακοί στην Μπολόνια, αλλά και επαγγελματίες ηθοποιοί και σκηνοθέτες αντιλαμβάνονται το εύρος των γνώσεών του και αποδίδουν την αναγνώριση στον νεαρό φοιτητή, την οποία η Πολιτεία στην Ελλάδα δεν έπραξε ποτέ και όπως όλα δείχνουν δεν έχει καμία πρόθεση να το πράξει, τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον.

Ο Αλέξανδρος Χαντζάκου, που προέρχεται από οικογένεια μεταναστών αλβανικής καταγωγής, φοίτησε από την Α’ Τάξη του Γυμνασίου στο Καλλιτεχνικό και είναι ένας από τους πρώτους αποφοίτους του. Μιλά στην «Τ» για την αντιμετώπιση που είχε ως απόφοιτος του συγκεκριμένου, ειδικού τύπου, σχολείου, στην Ελλάδα αλλά και την Ιταλία, χώρα όπου παραδοσιακά ανθούν οι τέχνες και ο πολιτισμός.Οι απόφοιτοι των σχολείων, ειδικού τύπου, που δημιουργήθηκαν ακριβώς για να αποκτούν επιπλέον παιδεία, πέρα από τη γενική, οι έφηβοι εκείνοι που αποδεδειγμένα διαθέτουν κάποιον ταλέντο, στις τέχνες, τη μουσική ή τον αθλητισμό.

Υποτίθεται πως πέρα από το κανονικό τους ωράριο οι μαθητές αυτοί παρακολουθούν ένα διευρυμένο ωρολόγιο πρόγραμμα καθημερινά, παίρνοντας μαθήματα εξειδίκευσης στον τομέα που τους ενδιαφέρει. Ο Αλέξανδρος, για παράδειγμα, είναι ένας από τους πρώτους αποφοίτους του Καλλιτεχνικού Σχολείου που «δεν χάθηκε», αντιθέτως όχι μόνο συνεχίζει τις σπουδές του στον τομέα των Τεχνών και εν προκειμένω του θεάτρου και του κινηματογράφου, που τον ενδιαφέρει, αλλά τα εφόδια που πήρε από το σχολείο, αναγνωρίζονται στην Ιταλία, τη στιγμή που στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Μιλώντας στην «Τ» για την παραδοξότητα αυτή, ο Αλέξανδρος Χαντζάκου, επισημαίνει: «Συμβαίνει το εξής παράδοξο. Έχεις απολυτήριο Λυκείου από ένα Καλλιτεχνικό Σχολείο που συγκαταλέγεται στα λεγόμενα ειδικού τύπου σχολείου. Το πτυχίο που αποκτάς στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται, αφού δεν παίρνεις σχετικό δίπλωμα για την εξειδίκευση που παρακολούθησες σε έξι χρόνια σπουδών και δεν σου δίνουν μόρια για να πετύχεις την εισαγωγή σου σε σχετικές με το αντικείμενό σου σχολές ανώτατης εκπαίδευσης. Στον αντίποδα, το συγκεκριμένο απολυτήριο σχολείου της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, στην Ιταλία για παράδειγμα, όχι μόνο αναγνωρίζεται, αλλά επιβραβεύεται κιόλας. Η Πολιτεία δεν βοηθά σε τίποτα τους μαθητές αυτούς που έχουν ταλέντο. Ίδρυσε τα Καλλιτεχνικά Σχολεία και η βοήθειά της περιορίζεται εκεί. Υπάρχουν σήμερα πολλές κρατικές σχολές στην Ελλάδα, στις οποίες μπορείς να περάσεις με εξετάσεις. Δεν σου δίδεται όμως το κίνητρο. Υποθέτεις ότι εσύ που έχεις τελειώσει το Καλλιτεχνικό ή το Μουσικό Σχολείο για παράδειγμα, έχεις ένα προβάδισμα σε σχέση με κάποιον άλλο, που μπορεί να έχει μεγάλο ταλέντο σε κάποια από τις τέχνες, αλλά φοίτησε στο συμβατικό Λύκειο. Καταλήγεις, δηλαδή, να έχεις ένα απλό απολυτήριο λυκείου».

Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου, το οποίο σημειωτέον συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα της Ελλάδας, δεν είναι τωρινά. Ο Αλέξανδρος θυμάται και στα έξι χρόνια των σπουδών του στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, να έχει πολλές κενές ώρες στα μαθήματα των καλλιτεχνικών ειδικοτήτων, επειδή δεν είχαν προσληφθεί οι εκπαιδευτικοί που χρειάζονταν. «Είναι παγιωμένο» μας λέει «λόγω των κενών που υπάρχουν σε εκπαιδευτικούς, να διδασκόμαστε τις ειδικότητες που επιλέγουμε συνήθως από τη μέση της χρονιάς και μετά. Αργούν οι καθηγητές και δυο και τρεις μήνες να έρθουν στο Καλλιτεχνικό και αυτό το βίωνα κάθε χρόνο, μέχρι που τελείωσα το σχολείο και πήρα το απολυτήριό μου».

[tolmi.gr]