Τιμητική εκδήλωση αφιερωμένη στην ποιήτρια Βικτωρία Θεοδώρου – 7/3

Τιμητική εκδήλωση αφιερωμένη στην Γυναίκα, Αγωνίστρια και Ποιήτρια Βικτωρία Θεοδώρου διοργανώνει η Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, το Σάββατο 7 Μαρτίου στις 7.30 μμ. στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων. Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και περιλαμβάνει: 
– Ομιλία του εκπαιδευτικού και ιστορικού ερευνητή Γιώργου Πιτσιτάκη. 
– Απαγγελία ποιημάτων από την ηθοποιό Δέσποινα Πωλαναγνωστάκη. 
– Προβολή του κινηματογραφικού πορτραίτου της Βικτώριας Θεοδώρου “Τα κύματα που με δίδαξαν το ανυπότακτο” του σκηνοθέτη Κώστα Νταντινάκη.
Η εκδήλωση πραγματοποιείται με ελεύθερη είσοδο.

O ποιητής της Ρωμιοσύνης Γιάννης Ρίτσος, της έγραψε το 1962: Κάθε στίχος σου είναι ποίηση – ποίηση αληθινή, ουσιαστική, ανθρώπινη. […] Το σκοινί της απλώστρας σου, χοντρό καραβόσκοινο γίνεται στα χέρια σου – μεγάλα καράβια δένει στην αυλή σου· και τ’ άλλα τα μικρά, της τρυφερότητας· και τ’ άλλα εκείνα από τον κάτω κόσμο, που ξαναφέρνουν τους αγαπημένους μας νεκρούς, τους αδικοχαμένους […] Σ’ ευχαριστώ, αγαπημένη αδελφή και σου φιλώ τα δυο λιγνά σου χέρια, που τ’ άγιασε ο ανθρώπινος μόχθος, το μαρτύριο κι η ποίηση. 

Κι ο άλλος μεγάλος ποιητής Τάσος Λειβαδίτης ο «Ποιητής του Έρωτα και της Επανάστασης», το 1966 κριτικάροντας την ποιητική της συλλογή «Βορεινό Προάστιο» το χαρακτηρίζει σαν «Ένα βιβλίο σταθμό στη γυναικεία λογοτεχνία μας κι απόχτημα για όλη τη ποίησή μας». «…Σπάνια ίσως μας έτυχε να διαβάσουμε τα τελευταία χρόνια ποιήματα με τόση απλότητα, με τόση περιφρόνηση θάλεγα σε κάθε σύγχρονο ποιητικό στοιχείο κι όμως τόσο αληθινά. Υλικό της ποίησης της τα πιο απλά αισθήματα: τα παιδικά χρόνια, η φιλία, η νοσταλγία της Αντίστασης, η μητρότητα, κι όμως έχουν μια ζεστασιά και μια δύναμη, σα νάναι ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη που τα ζει – αδιαμφισβήτητη σφραγίδα του αληθινού ποιητή. Όλα έχουν μίαν ιερότητα μες στο βιβλίο: το χώμα, τα πουλιά, οι αναμνήσεις, ο θάνατος. Συχνά μια άχνα παραμυθιού τυλίγει τα πιο κοινά και τετριμμένα της καθημερινής ζωής. Παρ’ όλο που η ποιήτρια είναι μητέρα, είναι και η ίδια παιδί, με κείνη την παιδικότητα που ό,τι αγγίζει το μεταμορφώνει: και μια μικρή πέτρα γίνεται κάστρο κι ένα κυκλάμινο σημαία και θάνατος δεν υπάρχει, μα μόνο ατελείωτη και γλυκειά ζωή… η Θεοδώρου ξαναβρίσκει πράγματα λες κι έχουν μόλις βγει απ’ τα χέρια της δημιουργίας. Όλα έχουν μια σεμνή παρθενικότητα – ακόμη κι οι μεγάλοι πόνοι της παίρνουν την όψη γνώριμων συντρόφων. Δεν τους μισεί. Απλώς τους ζει. […] η ποίηση είναι μέσα στο αίμα της Θεοδώρου […].