Τιμή στη Ντόρα Μπακογιάννη απο τη Γαλλική πρεσβεία
Ο πρέσβης της Γαλλίας στην Ελλάδα Christophe Farnaud, σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε Δευτέρα (12.04) στην Γαλλική πρεσβεία απένειμε στην βουλευτή και πρώην υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη το παράσημο του Ιππότη της Εθνικής Τάξης της Λεγεώνας της Τιμής, εκ μέρους της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Η Ντόρα Μπακογιάννη στην ομιλία της αναφέρθηκε και στην πρόσφατη απόφαση της ΕΕ για την στήριξη της Ελλάδας λέγοντας ότι «σήμερα, μετά από μήνες διαβουλεύσεων, και θα έλεγα δισταγμών από την πλευρά ορισμένων κρατών, η Ευρώπη αποφασίζοντας τελικά να βοηθήσει την Ελλάδα μ’ ένα πολύ πιο ξεκάθαρο τρόπο, κατέδειξε εκ νέου ότι ανήκουμε σε μία οικογένεια ακόμα ικανή να λειτουργεί συλλογικά. Σ’ αυτούς που λένε ότι χρειάστηκε υπερβολικά πολύς χρόνος για να φτάσουμε σ’ αυτήν την απόφαση υπάρχει μόνο μία απάντηση: αυτή είναι η «κοινοτική μέθοδος». Όλες οι μεγάλες ή δύσκολες αποφάσεις στην Ευρώπη, περιλαμβανομένης της Συνθήκης της Λισσαβώνας υπήρξαν αποτέλεσμα συμβιβασμού. Και θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Γαλλία για την καθοριστική βοήθεια που πρόσφερε στη χώρα μου και σ’ αυτήν την περίπτωση.»
Η Χανιώτισα πολιτικός συμπλήρωσε :
Σήμερα, αναντίρρητα, ζούμε σ’ ένα κόσμο λιγότερο σταθερό από εκείνον της εποχής του ψυχρού πολέμου. Οι πηγές της αστάθειας και της ανασφάλειας έχουν πολλαπλασιαστεί. Αναλύοντας προσεκτικά τα προβλήματα και τις ευκαιρίες της σύγχρονης εποχής θα καταλήγαμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα, στη σημασία δηλαδή που έχει η διεθνής συνεργασία και ο συντονισμός στον έλεγχο των συνεπειών των σύγχρονων απειλών. Έτσι θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε, ως παγκόσμια Κοινότητα, τις απαραίτητες συνθήκες για ένα μέλλον ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας. Απόδειξη αυτού αποτελεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ουδέποτε η ήπειρός μας βρέθηκε τόσο κοντά στην Καντιανή ιδέα της ειρήνης.
Σε μια εποχή, που η πολυμέρεια βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο και αναπτύσσονται σταδιακά καινούργιες δυναμικές, τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο, οι κοινωνίες απαιτούν από εμάς να εξασφαλίσουμε ένα κοινό σημείο αναφοράς που να ενθαρρύνει την προώθηση μιας κοινής δράσης. Η αναδυόμενη πολυμέρεια πρέπει να υπάγεται σε κανόνες. Πρέπει να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα από το παρελθόν.
Σήμερα γνωρίζουμε περισσότερα. Γνωρίζουμε ότι η ασφάλεια έχει πολλές πλευρές και ότι δεν στηρίζεται αποκλειστικά στην ισχύ. Η παγκόσμια οικονομική κρίση που έχει πλήξει – και ακόμα πλήττει- τις οικονομίες του πλανήτη είναι ένα απτό παράδειγμα. Η παγκόσμια ύφεση την οποία αντιμετωπίζουμε έχει, αναμφίβολα, πολιτικές επιπτώσεις και επηρεάζει τη λήψη αποφάσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχει επίσης αρνητικές συνέπειες επί της σταθερότητας και της ασφάλειας των κοινωνιών μας.
Κάθε μεγάλη κρίση, παρόλα αυτά, υπόκειται σε δύο πιθανές αναγνώσεις: η μία υποστηρίζει ότι οι περίπου αναπόφευκτες συνέπειες μιας κρίσης τέτοιου μεγέθους, θα οδηγούσαν στην κορύφωση των εντάσεων μεταξύ κρατών και στην εσωστρέφεια, εις βάρος της διεθνούς συνεργασίας. Η άλλη, προς την οποία κλίνω εγώ, υποστηρίζει, αντίθετα, ότι, παρόλο ότι κανένας δεν αγνοεί τις δυσκολίες και τις δυνητικές επιπτώσεις μιας τέτοιας κρίσης, η ίδια αυτή κρίση μπορεί να θεωρηθεί και ως μία ευκαιρία για να προσεγγίσουμε διαφορετικά τις διεθνείς σχέσεις. Σύμφωνα μ’ αυτήν την τελευταία υπόθεση ο πολιτικός κόσμος θα μπορούσε να υιοθετήσει μια προσέγγιση περισσότερο πραγματιστική και να επιλέξει μια ακόμα πιο ενισχυμένη συνεργασία, αντί της εσωστρέφειας και του απομονωτισμού.
Αυτές είναι και οι προτάσεις που έκανε ο Πρόεδρος Σαρκοζί στην ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Columbia κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του στην Ουάσιγκτον: «η κρίση που γνωρίσαμε μας προσφέρει εξαιρετικές ευκαιρίες», διακήρυξε ο αρχηγός του γαλλικού κράτους. «Απαιτώντας τη ρύθμιση του καπιταλισμού, θέτω τις βάσεις που θα σώσουν τον καπιταλισμό. Η απουσία κανόνων σκοτώνει την ελευθερία», συνέχισε.
Σήμερα μας επιβάλλεται κάτι το προφανές: οι παγκόσμιες αδυναμίες απαιτούν μία συλλογική προσέγγιση. Η ασφάλειά μας εξαρτάται λιγότερο από την ισχύ του καθενός και περισσότερο από την πολλαπλασιαστική δύναμη που προσφέρει η συνεργασίας. Ας μου επιτραπεί να τελειώσω με μια προσωπική αναφορά: η συγκίνησή μου σήμερα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη καθώς οι σκέψεις μου γυρίζουν στην ευαίσθητη ηλικία των 15 μου χρόνων. Κατά τη σκοτεινή περίοδο της δικτατορίας, όταν η οικογένειά μου βρήκε καταφύγιο σ’ αυτή τη φιλόξενη γη που υπήρξε για μας η Γαλλία. Μια μακρά παραμονή που ενστάλαξε μέσα μου την πεποίθηση ότι μοιραζόμαστε έναν κοινό πολιτισμό, παρόλο ότι βρισκόμουν στο Παρίσι, αρκετά μακριά, γεωγραφικά, από τη γενέτειρά μου. Μ’ αυτή τη σκέψη αγαπητέ κύριε Πρέσβυ, θα ήθελα, για μια ακόμη φορά, να ευχαριστήσω μέσω υμών, τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας για τη μεγάλη τιμή που μου έκανε.
Θα ήθελα ακόμα να ευχαριστήσω την αξιαγάπητη σύζυγό σας Hélène και εσάς προσωπικά για την πολύτιμη φιλία σας.»
δείτε και εδω
