Ο Τυρταίος γράφει για τα ΟΧΙ
“Ο άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν’ ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα…χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό…”.
*Γκαίτε.
Κωνσταντίνος Καβάφης – Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Επέτειος του ΟΧΙ, ενός ΟΧΙ που ταιριάζει με μας τους Έλληνες όσο σε κανένα άλλο λαό. Aπό τα κλασικά χρόνια οι πρόγονοί μας έλεγαν όχι, και πολεμούσαν μέχρι έσχατων τους επίδοξους κατακτητές και τα κατάφερναν μια χαρά.
Αρχής γενόμενης με τους Πέρσες δυο φορές, στον Μαραθώνα, στην Σαλαμίνα και μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε τις Πλαταιές, πάντα λιγότεροι, αλλά όταν ομονοούμε και συμπλέουμε κάνουμε θαύματα, βοήθα και ο Θεός όπως μας πληροφορεί και ο Μακρυγιάννης που το 1821 πρωτοστάτησε στο νέο μεγάλο θαύμα του Ελληνισμού.
Είχαν ξεγραμμένη την Ελλάδα και αυτός μαζί με μια χούφτα πραγματικούς Έλληνες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και οδήγησαν τον λαό μας σε ένα έπος χωρίς προηγούμενο. Ο στρατηγός μας λοιπόν όταν ρωτήθηκε στην μάχη των Μύλων που είχαμε αδύνατες θέσεις από τον ναύαρχο Δεριγνύ που έβλεπε την κατάσταση και προέβλεπε ήττα για τους Έλληνες είπε: «Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσεις κι’ εμείς, όμως είναι δυνατός ο θεός όπου μας προστατεύει. Και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη, παρηγοριόμαστε μ’ ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν»
Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
“πάρ’ το”, λέγοντας, “και συ”.
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά•
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.
Διονύσιος Σολωμός
