Τι με φοβίζει απόψε
Λίγο πριν από τη σέντρα του Ελλάδα-Κολομβία, ο Αντώνης Καρπετόπουλος καταθέτει τους φόβους του. Ειδικά όταν σκέφτεται πως η ελληνική ομάδα δεν είναι συνηθισμένη να … τρέχει όταν παίζει μπάλα…
Έφτασα στο Μπελ Οριζόντε χθες το απόγευμα για να είμαι κοντά στην εθνική στις τρεις αναμενόμενες μάχες της και βρήκα όλους όσους είναι δίπλα της μέρες τώρα (δημοσιογράφους, παράγοντες και φυσικά οπαδούς) να συζητάνε για τη σύνθεσή της.
Εχει πάντα ενδιαφέρον να ψάχνεις ποιοι θα παίξουν, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση η συζήτηση δεν έχει και μεγάλο νόημα, αν ξέρεις το πώς σκέφτεται ο Φερνάντο Σάντος κι έχεις παρακολουθήσει και τα τελευταία μυστικά. Η Εθνική μας μοιάζει να έχει ανοιχτές θέσεις στην αρχική της ενδεκάδα, αλλά στην πραγματικότητα ο Σάντος έχει πάρει αποφάσεις για όλα πριν καν φύγει η ομάδα από την Αθήνα.
Οκτώ θέσεις είναι ρεζερβέ και το ξέρουμε: Καρνέζης – Τοροσίδης – Χολέμπας – Παπασταθόπουλος – Κατσουράνης – Μανιάτης – Σαμαράς – Κονέ έχουν φανέλα βασικού στην πρεμιέρα. Πριν λίγες μέρες πίστευα ότι ο Μόρας έχει αβαντάζ έναντι του Μανωλά για παρτενέρ του Παπασταθόπουλου – όσο πλησιάζει η ώρα του ματς πιστεύω ότι αυξάνουν οι πιθανότητες του σέντερ μπακ του Ολυμπιακού για τον απλούστατο λόγο ότι ο Μόρας δεν έχει παίξει με τον Παπασταθόπουλο παρά ελάχιστα.
Επίσης δεν υπάρχει δίλλημα του Σάντος για το ποιος θα προτιμηθεί μεταξύ του Σαλπιγγίδη και του Φετφατζίδη: το πρώτο ματς είναι του Σαλπιγγίδη που θα ξεκινήσει και γιατί προσφέρει μεγαλύτερη αμυντική κάλυψη και η Εθνική το έχει ανάγκη αυτό, ειδικά στο ξεκίνημα. Τέλος ο Γκέκας θα βρεθεί στο αρχικό σχήμα γιατί στα ματς που αγωνίστηκε ήταν πιο κινητικός από τον ανέτοιμο Μήτρογλου που ψάχνει τα πατήματα του. Ο Σάντος θέλει κάποιον που να δημιουργήσει προβλήματα με την κινητικότητα του στο Γέπες κι ο Γκέκας μοιάζει αυτή τη στιγμή να μπορεί να το κάνει πιο πολύ από το Μήτρογλου.
Ο Πορτογάλος πρέπει να μετάνιωσε που δεν πήρε τον Δημήτρη Παπαδόπουλο: αν ήταν εδώ, σε ένα ματς με πολύ κλεφτοπόλεμο θα ξεκινούσε αυτός. Πιστεύω επίσης ότι και ο Μήτρογλου και ο Φετφατζίδης θα χρησιμοποιηθούν στο δεύτερο ημίχρονο και για αυτό θα έχουν ήδη ενημερωθεί. Αν αρπάξουν την ευκαιρία δεν αποκλείεται να είναι βασικοί με τους Γιαπωνέζους.
Με δεδομένη τη σύνθεση μπορεί να γίνουν κατανοητά και πολλά από τα γιατί των επιλογών. Ο Σάντος ήθελε τον Κατσουράνη μπροστά από την άμυνα, στο ρόλο του λίμπερο μπροστά από τα στόπερ για να έχει τις μεγάλες μπαλιές του και να μην τον φθείρει με πολλά τρεξίματα.
Η παρουσία του Κονέ πίσω από το φορ αποφασίστηκε για να υπάρχει ένας έξτρα παίκτης που μπορεί να γίνει κρυφός φορ ή και ακραίος κατά περίσταση: αν η Εθνική αποφασίσει να επιτεθεί ο Κονέ μπορεί να βοηθήσει δημιουργώντας υπερφορτώσεις και στο πλάι. Βέβαια αυτά σημαίνουν πως ο Μανιάτης θα πρέπει να τρέχει για τρεις, αφού στην άμυνα δεν μας περισσεύει κανείς για να βοηθήσει τους μέσους. Σχήμα, αρετές και αδυναμίες είναι δεδομένα και δεν υπάρχουν περιθώρια για συζήτηση. Αλλά πιο πολύ από το ποιοι θα παίξουν με φοβίζει το πώς θα παίξουν.
Επιβραβεύονται ενέργεια και τρέξιμο
Στις δυο πρώτες μέρες του παγκοσμίου κυπέλλου είδαμε ότι όποιος έχει ενέργεια για τρέξιμο επιβραβεύεται. Οι Μεξικάνοι είδαν τους διαιτητές να τους ακυρώνουν δυο γκολ, αλλά βρήκαν ένα τρίτο και κέρδισαν γιατί έτρεξαν πιο πολύ από τους Καμερουνέζους, που χωρίς τη μπάλα κινούνται λίγο. Οι Αυστραλοί, μολονότι πέρασαν ένα εφιάλτη στην αρχή, όταν άρχισαν να τρέχουν φάνηκαν μια χαρά ομάδα δυσκολεύοντας την πολύ φιλόδοξη Χιλή που μέχρι να κάνει το 3-1 ίδρωσε. Για την Ολλανδία δεν μιλάω καν: στραπατσάρισε τους Ισπανούς σαν φορτηγό που
πέρασε από πάνω τους χωρίς να κόψει ταχύτητα.
Η χωρίς ενέργεια Ισπανοί δεν γλύτωσαν το διασυρμό ούτε από την καλή τους άμυνα, ούτε από την ικανότητα τους στην κατοχή της μπάλας: στο δεύτερο ημίχρονο μάρκαραν με τα μάτια, ήταν συνέχεια δεύτεροι στην μπάλα, δεν είχαν λύσεις, όπως συχνά συμβαίνει με ομάδες που περπατάνε. Αυτός που τρέχει δεν τις λυπάται.
Στις δυο πρώτες μέρες κανένα ματς δεν είχε το δικό μας αγαπημένο αργό τέμπο.
Είδαμε πολλά σουτ, πολλή αντεπίθεση, πολλά σπριντ. Μέχρι στιγμής παρακολουθούμε ένα ποδόσφαιρο που δεν αγαπάει η Εθνική μας: η τακτική είναι λίγη, η άμυνα δεν αποδίδει καρπούς, όλα κρίνονται κυρίως από την αποτελεσματικότητα των επιθέσεων κι αυτό φαίνεται και στα σκορ. Μην σας ξεγελά το 1-0 στο Μεξικό – Καμερούν: το τελικό σκορ έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερο!
Ομολογώ ότι αυτό κυρίως με φοβίζει: στο τουρνουά που ξεκίνησε επιβραβεύονται ομάδες που πατάνε το γκάζι. Εμείς γκάζι δεν πατάμε.
Η ερώτηση είναι πως θα καταφέρουμε να μην τρέξουν ούτε οι Κολομβιανοί, που με Χάμες Ροντρίγκες, Μπάκα, Τζάκσον Μαρτίνες, Μουριέλ κτλ, έχουν άλλες διαθέσεις. Με φοβίζει ότι δεν τους βλέπω με μεγάλη διάθεση να παίξουν σκάκι. Ποδόσφαιρο θέλουν, λένε, να παίξουν…
