Μια ακτινογραφία του πληθυσμού της σημερινής Ελλάδας

Πόσος είναι ο πληθυσμός, ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας; Πόσοι από τους κατοίκους αυτούς είναι Ελληνες και πόσοι ξένοι που ζουν νόμιμα στη χώρα μας; Από ποιες χώρες προέρχονται; Υπάρχει πολιτιστικό χάσμα με τους μετανάστες;

Αυτά και πολλά παρόμοια ερωτήματα για τα οποία όλοι μας έχουμε μια γενικά σωστή, αλλά συνήθως συγκεχυμένη και όχι εδραζόμενη σε στατιστικά στοιχεία άποψη, αποκτούν δραματική πολιτική, οικονομική και κοινωνική οξύτητα στις συνθήκες της μαινόμενης και διαρκώς βαθύτερης οικονομικής κρίσης.  Είναι χρήσιμο επομένως να παρουσιάσουμε συνοπτικά και συγκεντρωμένα τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ από την απογραφή του 2011 ώστε ο προβληματισμός, οι συζητήσεις και οι διαμορφούμενες απόψεις να στηρίζονται σε πραγματικά στοιχεία και όχι σε υποθέσεις. Ας αρχίσουμε από το θεμελιωδέστερο των ερωτημάτων: πόσοι άνθρωποι ζουν στην Ελλάδα; Η απάντηση είναι πεντακάθαρη: 10.815.197 άτομα, τα 5.302.703 των οποίων είναι άνδρες (το 49%) και τα 5.512.494 (το 51%) είναι γυναίκες. Το δεύτερο, συχνά υποβαλλόμενο με αγχωτικό τρόπο, ερώτημα είναι μήπως έχουμε ήδη γίνει μια πολυεθνική κοινωνία.
Πόσοι είναι οι Ελληνες και πόσοι οι ξένοι που ζουν στην πατρίδα μας; Προσοχή, εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στην απάντηση που ακολουθεί δεν συμπεριλαμβάνεται το μεγαλύτερο μέρος των λαθρομεταναστών, οι οποίοι δεν απογράφηκαν. Από τα 10,8 εκατομμύρια λοιπόν τα 9.903.268 έχουν ελληνική υπηκοότητα – δηλαδή το 91,6% του μόνιμου πληθυσμού είναι Ελληνες. Το ποσοστό αυτό είναι πολύ υψηλό και διαλύει τους φόβους περί του αν απειλείται η ελληνικότητα της χώρας. Η Ελλάδα δηλαδή συνεχίζει να είναι μια από τις ευρωπαϊκές χώρες με τη μεγαλύτερη εθνική συνοχή.
Οι υπόλοιποι 911.929 κάτοικοι της χώρας είναι ξένοι, έχουν δηλαδή άλλη υπηκοότητα. Κοιτώντας την εθνικότητά τους διαπιστώνουμε ότι πάνω από το 80% των ξένων που ζουν στη χώρα μας είναι Ευρωπαίοι, πάνω από 750.000 άτομα. Ολοι κι όλοι δηλαδή οι Ασιάτες, οι Αφρικανοί και οι Αμερικανοί είναι γύρω στις 150.000 άτομα, αριθμός ασήμαντος. Σε καμιά περίπτωση δηλαδή η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα μεταναστών τους οποίους να χωρίζει αγεφύρωτο πολιτιστικό χάσμα με τον ντόπιο πληθυσμό.
Μάλιστα, από τις 750.000 των Ευρωπαίων μεταναστών στη χώρα μας πάνω από 600.000 είναι Βαλκάνιοι και περίπου 70.000 προέρχονται από τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης (Γεωργία, Ουκρανία, Ρωσία, Μολδαβία). Αν σε αυτούς προστεθούν και καμιά σαρανταριά χιλιάδες Δυτικοευρωπαίοι με επικεφαλής 15.386 Βρετανούς και 10.778 Γερμανούς που ζουν μόνιμα στη χώρα μας, είναι προφανές ότι η μετανάστευση στην Ελλάδα είναι σχεδόν αποκλειστικά ευρωπαϊκή υπόθεση.
Οι 34.177 Πακιστανοί μετανάστες ακολουθούμενοι από 11.333 Ινδούς και 11.076 Μπανγκλαντέσιους συν 10.455 Αιγύπτιους και 9.804 Φιλιππινέζους είναι οι μεγαλύτερες εθνικές ομάδες μεταναστών ασιατικής και αφρικανικής προέλευσης. Οι αριθμοί και η εξαντλητική παράθεσή τους σίγουρα κουράζουν, αποτελούν όμως ακαταμάχητο επιχείρημα για την απόδειξη του ισχυρισμού ότι η μετανάστευση στην Ελλάδα δεν προκαλεί πολιτιστικά ρήγματα αβυσσαλέας διαφοράς νοοτροπίας μεταξύ μεταναστών και ντόπιου πληθυσμού. Η σοβαρότερη ιδιομορφία της μετανάστευσης στην Ελλάδα είναι η όντως εξαιρετικά μεγάλη όσμωση μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών, η οποία υπάρχει επί αιώνες. Οι Αλβανοί που ζουν μόνιμα στην Ελλάδα φτάνουν το… μισό εκατομμύριο – 480.824 άτομα για την ακρίβεια! Αποτελούν έτσι το 52,7% όλων των ξένων κατοίκων της Ελλάδας, ποσοστό ομολογουμένως άκρως εντυπωσιακό.
Στη δεύτερη θέση, όπως θα το περίμενε κανείς, βρίσκονται οι μετανάστες από τη Βουλγαρία με 75.915 άτομα (ποσοστό 8,3% του συνόλου των ξένων) και στην τρίτη θέση οι Ρουμάνοι με 46.253 μετανάστες και ποσοστό 5,1% των ξένων. Θα ήταν αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι ακόμη και η νόμιμη μετανάστευση γειτονικών λαών δεν προκαλεί κανένα πρόβλημα. Κατά την άποψή μας όμως η παρουσία στη χώρα μας εκατοντάδων χιλιάδων Αλβανών μεταναστών, κατά τεκμήριο νέων σε ηλικία, με επακόλουθο την άνδρωση ολόκληρης γενιάς παιδιών αλβανικής καταγωγής στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής παιδείας, συνιστά απείρως ισχυρότερο όπλο πολιτιστικής και εν τέλει πολιτικής επιρροής για ένα σοβαρό κράτος παρά «απειλή», όπως την εμφανίζουν καθυστερημένες και σκοταδιστικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας.

naftilos