Κάβο Σίδερο: Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση για την επένδυση “μαμούθ”

Καμάρωναν ότι θα ήταν μια από τις μεγαλύτερες τουριστικές επενδύσεις στην Ν.Ευρώπη , αξίας 1,2 δις ευρώ: 5 τουριστικά χωριά που θα φιλοξενούσαν μέχρι 7000 επισκέπτες και πάνω από 2000 προσωπικό, 3 γήπεδα γκολφ, πολυτελή ξενοδοχεία, μια μαρίνα, συνεδριακά κέντρα, spa , στάβλοι , όλα σε μια κατάσταση ‘’win-win’’ , στην οποία όλοι και όλα θα ωφελούνταν και κανείς η τίποτα δεν θα έχανε.

“KABO SIDERO: Το μαμούθ που έγινε … πυγμαίος ελέφαντας”

Tου  Cliff Cook

Εκ πρώτης όψεως τα επιχειρήματα υπέρ της επένδυσης, όπως τα παρουσίασαν στο πολυτελές φυλλάδιο τους και όπως τα εξήγησε ο αντιπρόσωπός τους, ήταν πειστικά. Στο κάτω κάτω η Αγγλική εταιρεία Loyalward (Minoan) προετοίμαζε την υπόθεση πάνω από δέκα χρόνια. Και η τότε ελληνική κυβέρνηση προφανώς βασιζόμενη στην επίφαση και όχι στην ουσία έδωσε την έγκρισή της στο σχέδιο.

Αλλά μετά άρχισαν να θέτουν συγκεκριμένες ερωτήσεις κάποιοι λίγοι άνθρωποι, ιδιαιτέρα εκείνοι που ήξεραν πολύ καλά την περιοχή: αρχαιολόγοι, βοτανολόγοι, ζωολόγοι, οικολόγοι, ντόπιοι ,οι οποίοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς θα πραγματοποιούνταν  τέτοια μεγαλεπήβολα σχέδια χωρίς να διακινδυνεύσουν κάποια πράγματα μοναδικής σημασίας. Μια από εκείνες τις μοναχικές φωνές ήταν αυτή του Αθηναίου δικηγόρου Φειδία Κοντεμενιώτη,  ο οποίος αφού εξέτασε το συμβόλαιο ανάμεσα στην αγγλική εταιρεία και στο ίδρυμα που είχε φτιάξει ο Ηγούμενος της Μονής Τοπλού για να ενοικιάσει στην εταιρεία 26.000 στρέμματα, το χαρακτήρισε παράνομο από το Α έως το Ω.

Δεν ήταν μόνο η νομική βάση της επένδυσης ιδιαιτέρα αναξιόπιστη. Καθώς η περιοχή είχε χαρακτηριστεί ως μέρος του NATURA 2000 για την προστασία της βιοποικιλότητας (με το μεγαλύτερο μέρος της να έχει πάρει τον υψηλότερο βαθμό προτεραιότητας)  Α) κάθε αναπτυξιακό έργο μέσα στα όριά της θα πρέπει να είναι ήπιο  και να ταιριάζει σε αυτή την περιοχή. Eπιπλέoν ήταν μια περιοχή μεγάλης αρχαιολογικής αξίας, ένα μοναδικά διατηρημένο αγροτικό τοπίο, που δεν έχει αλλάξει εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Το 2006 , αφού  η ελληνική κυβέρνηση ενέκρινε το πρόγραμμα , η υπόθεση υποβλήθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας στην Αθήνα από ντόπιους κατοίκους σε συνεργασία με κρητικές οικολογικές ομάδες που αποδείχτηκαν ότι ήταν αποφασιστικής σημασίας για την επιτυχία της καμπάνιας και στις 4 Δεκεμβρίου του 2010  ανακοινώθηκε η απόφαση του δικαστηρίου ανατρέποντας την απόφαση της κυβέρνησης.

Η ευφορία που δημιουργήθηκε από αυτήν την απόφαση γρήγορα διαλύθηκε, γιατί σχεδόν αμέσως η Loyalward δήλωσε ότι δεχόταν την απόφαση του δικαστηρίου και ότι ήταν έτοιμη να προσαρμόσει τα σχέδια της στις συστάσεις του δικαστηρίου και να τα επανα-υποβάλει με τη διαδικασία “Fast track” που μόλις είχε θεσπιστεί.

Τα τελευταία νέα

Το σχέδιο υποβλήθηκε στις αρχές Απριλίου 2012. Αν η διαδικασία ‘’Fast Track’’ είχε διαρκέσει 50 μέρες, όπως απαιτείτο τότε, η απόφαση θα έπρεπε να είχε ανακοινωθεί στα μέσα Μαΐου, αλλά στη πραγματικότητα αυτό έγινε στις 21 Σεπτεμβρίου, τέσσερις μήνες αργότερα! Αλλά ακόμα και τότε η υπόθεση δεν τελείωσε, γιατί η απόφαση δεν ενέκρινε το σχέδιο, αλλά απλώς επέτρεψε να υποβληθεί στο ‘’Fast Track”, ώστε η όλη διαδικασία της εξέτασης να μπορούσε να ξεκινήσει ξανά. Αφού τα σχέδια της εταιρείας είχαν αλλάξει ουσιωδώς, η Μελέτη Περιβαλλοντολογικών Επιπτώσεων θα έπρεπε να αναθεωρηθεί εντελώς, μια διαδικασία που θα απαιτούσε χρόνο και χρήμα. Έτσι, αν και οι οδηγίες λένε ότι η απόφαση θα πρέπει να ληφθεί σε 60 εργάσιμες μέρες μετά την υποβολή, φαίνεται ότι σε αυτή τη συγκεκριμένη υπόθεση, αυτό θα είναι εξαιρετικά απίθανο.

Αν η ιστοσελίδα Fast Truck  ‘’invest in Greece’’ δίδει πράγματι μια αληθινή έκθεση της διαδικασίας, τότε φαίνεται αληθινά αξιοθαύμαστο πώς δόθηκε τόση προσοχή στο να τηρήσουν προθεσμίες και στάνταρ σχετικά με το περιβάλλον σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.

Τα αναθεωρημένα σχέδια της Loyalward φαίνεται ότι δεν είναι διαθέσιμα για δημόσια έρευνα, αλλά μπορούμε να έχουμε μια ιδέα για το τι είναι αυτά, από την ιστοσελίδα ‘’Minoan’ ?) Στη θέση του προηγούμενου κειμένου με τα παχιά λόγια και τους κομπασμούς, τώρα υπάρχει ένα αρκετά μετριοπαθές κείμενο. Εχουν φύγει οι αναφορές στα πέντε ‘’χωριά’’, στη μαρίνα, στα συνεδριακά κέντρα. Στη θέση των 7000 επισκεπτών, τώρα ο αριθμός που δίνεται είναι 1900 που θα φιλοξενούνται σε ξενοδοχεία μικρά η μεσαία και αντί για 3 γήπεδα γκολφ αναφέρεται προς το παρόν μόνο ένα.

Αυτό φαίνεται σαν μια επιτυχία των ομάδων που αντιστάθηκαν σε αυτή την επένδυση : ένα πρόγραμμα μαμούθ συρρικνώθηκε στο μέγεθος ενός πυγμαίου ελέφαντα. Αλλά αν αυτός ο ελέφαντας ξαναρχίσει να μεγαλώνει, εφόσον βέβαια τα σχέδια της εταιρείας περάσουν, αυτό είναι κάτι που θα περιμένουμε να δούμε.

Αυτή η μάχη δόθηκε με υψηλό κόστος, όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε χρόνο. Δεν διεξήχθη  έτσι ώστε ένα πολύ καταστροφικό σχέδιο να αντικατασταθεί από ένα λιγότερο καταστροφικό. Η μάχη δόθηκε για να διατηρηθεί ο χαρακτήρας μιας περιοχής, η οποία είναι μοναδική από πολλές απόψεις και αν αυτή χανόταν θα χανόταν για πάντα, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης εκτός από αυτήν την περιοχή στην Ελλάδα και άλλες περιοχές εξαιρετικής σπουδαιότητας.

Το ερώτημα παραμένει: Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης του Fast Track; Είναι να ελευθερώνει τη γη που μπορεί νόμιμα να αναπτυχθεί από όλη τη γραφειοκρατία που πνίγει σχεδόν κάθε πρωτοβουλία; Ή είναι ένας τρόπος να παρακάμψει ουσιώδεις εγγυήσεις που υπάρχουν, για να προστατεύουν περιοχές που θα έπρεπε να επεμβαίνει κανείς με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευαισθησία και φροντίδα;

[CretePlus.gr]