Ο Κακόπετρος στις φλόγες του πολέμου
24 Μαΐου 1941. Μεσημέρι Σαββάτου. Μια ομάδα τριάντα περίπου Γερμανών οπισθοχωρούν προς Βουκολιές, πεζοπόροι (έπειτα από την σθεναρή αντίσταση που συνάντησαν από κατοίκους των γύρω χωριών, λίγο πριν το χωριό Φλώρια). Βρίσκονται ακριβώς στο κέντρο του χωριού Κακόπετρος, στο δημόσιο δρόμο, πάνω από τη συνοικία Μιχελιανά.
Ενώ προχωρούσαν και πλησίαζαν προς τα καφενεία του χωριού, τρεις Γερμανοί έμειναν στο δρόμο, πάνω από εκεί που σήμερα έχει κτιστεί το εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου, που τότε ήταν το σπίτι του Αντωνίου Λουφαρδάκη, ένα αρχοντικό από τα καλύτερα της περιοχής. Εκεί λοιπόν, πάνω από το σπίτι του Λουφαρδαντώνη, σταμάτησαν οι τρεις Γερμανοί και συνομιλούσαν μεταξύ τους αφήνοντας τους άλλους να προχωρούν. Κάποια στιγμή πέταξαν προς το δώμα του σπιτιού τρεις χειροβομβίδες (σημειώνεται εδώ ότι εκείνα τα χρόνια σχεδόν όλα τα σπίτια στα ορεινά χωριά είχαν χωμάτινη σκεπή – δώμα και παραδοσιακά τζάκια) μετά και οι τρεις μαζί κατηφόρισαν και πήγαν στο αρχοντικό.
Μέσα στο σπίτι ήταν έξι γυναίκες αι δύο νήπια. Ένας Γερμανός, με πολυβόλο στα χέρια ορμά μέσα στο σπίτι και στο πρώτο δωμάτιο βλέπει την Ελευθερία, σύζυγο του Κλεόβρ. Κουριδάκη, ετών 25, που κρατούσε από το χεράκι το αγγελούδι της το Μανώλη, 3 ετών. Χωρίς καμιά καθυστέρηση το κτήνος, με μια ριπή, σκοτώνει τη μάνα κι αμέσως επιστρέφει στην αυλή που περίμεναν οι δύο σύντροφοί του.
Με τους πυροβολισμούς και τις κραυγές του τρίχρονου Μανωλάκη, που βουτηγμένο στα αίματα της νεκρής μάνας του μάταια προσπαθούσε να της ανοίξει τα μάτια, βγήκαν από το διπλανό δωμάτιο οι υπόλοιπες γυναίκες. Πριν προλάβουν όμως να πλησιάσουν το νήπιο, που προσπαθούσε ν’αναστήσει τη μητέρα του, έγιναν αντιληπτές από το ανθρωπόμορφο τέρας, που ξαναγύρισε μέσα στο σπίτι. Με το πολυβόλο του σημαδεύει και σκοτώνει πρώτα το αγγελούδι, στη συνέχεια αρχίζει τις ριπές στις ανυπεράσπιστες γυναίκες, που ανάμεσά τους ήταν και η Κυριακούλα, χήρα Νικολάου Μαλανδράκη, η γυναίκα που κρατούσε στην αγκαλιά της το δεύτερο νήπιο, τη Μαρία Ανδρέα Τσοντάκη, μόλις 2 ετών. Την κρατούσε και την έσφιγγε στην αγκαλιά της κι όταν με τις ριπές έπεφταν η μια πάνω και δίπλα στην άλλη, εκείνη με το παιδί στην αγκαλιά, έπεσε και σύρθηκε κάτω από ένα κρεβάτι, καλυμμένη από το μακρύ κρεβατόγυρο, κλείνοντας και το στοματάκι του παιδιού για να μη φωνάζει.
Ο στυγερός δολοφόνος όμως αδειάζει μια ολόκληρη γεμιστήρα του πολυβόλου του κάτω από το κρεβάτι και μετά μαζί με τους άλλους δύο συντρόφους του τρέχουν για να προλάβουν τους πολλούς, που προχωρούσαν για τις Βουκολιές.
Επανέρχομαι στον τόπο του μαρτυρίου και τον τρομερό απολογισμό:
ΝΕΚΡΕΣ:
1. Η αρχόντισσα, οικοδέσποινα Αγγελική, σύζυγος Αντωνίου Λουφαρδάκη, ετών 65
2. Ιωάννα Αντωνίου Λουφαρδάκη, ετών 19
3. Ελευθερία Αντωνίου Λουφαρδάκη, σύζυγος Κλεοβρ. Κουριδάκη, ετών 25
4. Το αγγελούδι της Ελευθερίας Λουφαρδάκη, Μανώλης Κλεοβρ. Κουριδάκης ετών 3
5. Ρουμπίνη Κουριδάκη, μητέρα του Κλεόβροτου, ετών 75
6. Βασιλική Κουριδάκη, αδελφή του Κλεόβροτου, ετών 40.
Η χήρα Κυριακούλα Νικ. Μαλανδράκη, που είχε λουφάξει κάτω από το κρεβάτι, με το κοριτσάκι στην αγκαλιά της, δέχτηκε ολόκληρη ριπή πολυβόλου, επτά σφαίρες. Επτά διαμπερή τραύματα στα πόδια. Έζησε όμως και έσωσε το κοριτσάκι που δεν τραυματίστηκε και που σήμερα είναι μεγάλη γυναίκα με οικογένεια, εγκατεστημένη στην Αθήνα.
Η κακιά μοίρα της φύλαγε όμως κι άλλα, δυσβάσταχτα κτυπήματα. Έτσι, ενώ προσπαθούσε με κομματιασμένα πόδια σ’όλη τη διάρκεια της κατοχής ν’αναθρέψει τα βλαστάρια της, τα ορφανά παιδιά της, δυο αγόρια και δυο κορίτσια, ήρθε η αποφράδα για τον Κακόπετρο μέρα, 28/8/1944, όταν οι Γερμανοί πρωί – πρωί όρμησαν μέσα στο σπίτι της κι άρπαξαν τους δυο λεβέντες της, τον Αναστάση 21 χρονών και τον Μιχάλη, 19. Στην αυλή του σπιτιού της γάζωσαν με σφαίρες τα κορμιά τους, μπροστά στα μάτια της άμοιρης μάνας, που την κρατούσε ένας Γερμανός για να μην προσφέρει βοήθεια στα σπλάχνα της και μάλιστα τη στιγμή που ο μικρός Μιχάλης, όρθιος ακόμη, προσπαθούσε να επαναφέρει με τα χέρια του τα εντόσθιά του, που είχαν χυθεί στην αυλή, στη θέση τους, κι ενώ τα κτήνη έβγαζαν φωτογραφίες να τις έχουν για ενθύμιο.
Από το βιβλίο του Εμμανουήλ Ιωάννου Δεσποτάκη ΄΄Ο ΚΑΚΟΠΕΤΡΟΣ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ΄΄
