Βενετία-Κρήτη με ιστιοφόρο
Το Ιστιοφόρο «Αrina» με τον Καπετάνιο Enrico Brozzola πραγματοποιεί ένα ταξίδι στους δρόμους της ιστορίας από την Βενετία μέχρι την Κίσαμο.Το υποδεχόμαστε το Σάββατο βράδυ 30 Ιουνίου 2011 και ώρα 9μμ στην Πλατεία Τελωνείου όπου θα προσφερθούν αναμνηστικά δώρα και θα ακολουθήσει μουσικοχορευτικό πρόγραμμα με το μουσικό σχήμα του Στέλιου Λαινάκη και το χορευτικό συγκρότημα της Άλκηστης Ξηρουχάκη .
Για την ιστορία…….
Sulle ali del Leone – Gli Ultimi Scogli della Serenissima
Η Μεσόγειος σήμερα είναι πάλι στο κέντρο του κόσμου. Η Ιστορία του 21ου αιώνα εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, κυρίως στις Ανατολικές χώρες και τη Μέση Ανατολή. Δημοκρατικές εξεγέρσεις έχουν ανάψει τις ελπίδες και είναι σε έξαρση οι συμπλοκές σε όλες αυτές τις χώρες που βλέπουν στην θάλασσα, και οι Τούρκοι αποκαλούν Λευκή Θάλασσα: Συρία, Αίγυπτο, Λιβύη, Τυνησία. Περιοχές που θεωρούσαμε απόμακρες, αποκλεισμένες και με δικτατορικά καθεστώτα, έχουν γίνει πλέον θέατρα συγκρούσεων και ελπίδων. Η Αλεξάνδρεια, η Δαμασκός, η Βεγγάζη, η Τρίπολη, η Τυνησία, μακρινά λιμάνια για εμάς τους σημερινούς οκνούς Δυτικούς, που είμαστε γέννημα θρέμμα του κόσμου, χωρισμένου σε 2 μπλοκ.
Ωστόσο, αυτές οι παραθαλάσσιες περιοχές – πριν μισή χιλιετία, όταν η Βενετία ονομαζόταν ακόμα Γαληνοτάτη – ήταν σημεία προσέγγισης για εκείνους τους εμπόρους που είχαν αναδείξει τη πόλη τους, που βρισκόταν μέσα στα νερά και χανόταν στη πιο μικρή θάλασσα του βορρά, εσωτερικά της Μεσογείου, την Αδριατική. Αυτοί οι «ποιμένες του νερού», που οδηγούσαν με τέχνη τις βάρκες στα σπίτια τους σαν να ήταν κέλητες, κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη και ένα μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι κατάφεραν να στήσουν το λάβαρο με τον Λέοντα του Αγίου Μάρκου στη Κύπρο και τη Κρήτη.
Αλλά το εμπόριο, ……..
….οι αγορές, οι αποθήκες και οι δοσοληψίες είχαν φτάσει πολύ πιο μακριά, μέχρι την Αλέππο που είναι η σημερινή Συρία, τη Τύρο της Λιβύης, το San Giovanni di Acri στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και φυλάσσετο μέχρι τον 9ο αιώνα το λείψανο του Αγίου, Πολιούχου της Γαληνοτάτης, αλλά και το Μαυρόκαστρο που βρίσκεται στην Μαύρη Θάλασσα στις εκβολές του ποταμού Νίστρο, τη Τραπεζούντα, τη Τάνα όπου καταλήγει ο ποταμός Ντόν και προς την Ασία και την Άπω Ανατολή. Μυθικές, αλλά πραγματικές περιοχές, με τόσο μεγάλη δραστηριότητα και θέληση για εξερεύνηση που εξαπλωνόταν και πέραν τις Ηράκλειες Στήλες, στις Φιάνδρες, στη Σκανδιναβία, στο Λονδίνο. Οι κάτοικοι της Γαληνοτάτης έβλεπαν πολύ πιο μακρυά από εμάς· κατάφερναν, ασταμάτητα, να συνδυάζουν το ενδιαφέρον με την ανεκτικότητα και σε εκείνες τις περιόδους παρακμής όπως ήταν ο 18ος αιώνας.
Η Γαληνοτάτη διαφωτισμένη «κυρία», άνοιγε τις πόρτες της σε κόσμο που ανήκε σε άλλες θρησκείες και διαφορετικούς πολιτισμούς: Αλβανούς, Έλληνες, Δάλματες, Αρμένιους, Μολδαβούς, Εβραίους, Ρουμάνους, Άραβες, Γερμανούς, οι οποίοι είχαν αναπτύξει εμπορικές συναλλαγές και ειρηνικές σχέσεις με αυτό τον αμφίβιο κόσμο που είχε να κάνει με την Μεσόγειο, τη θάλασσά του· ωστόσο, δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι η βενετσιάνικη γλώσσα ήταν τόσο διαδεδομένη που τη καταλάβαιναν και τη μιλούσαν μέχρι και οι Ισπανοί και οι Άγγλοι – οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης εκείνης της εποχής – οι οποίοι «αλώνιζαν» το Αιγαίο και το Ιόνιο σαν κουρσάροι και ήταν οι πιο ξακουστοί πειρατές της μπαρμπαριάς που έσπειραν το τρόμο και το φόβο· αυτοί οι ίδιοι που εξάφνιασαν την υπερδύναμη της USA, στα πρώτα της βήματα, κατά τη πρώτη απόβαση των marines στη Τρίπολη (1801).
Ένας δεσμός από την αρχαία εποχή, αυτός της Βενετίας με τη θάλασσα, που εορτάζεται συμβολικά κάθε χρόνο με την αναβίωση του «παντρέματος» της θάλασσας με τον Δόγη στην επέτειο της Sensa. Η παράδοση θέλει, τον Δόγη να επιβιβάζεται στο χρυσό καράβι «Bucintoro» που είχε στη πλώρη του τον ανδριάντα του Αλβανού ήρωα Scanderberg· ο Scanderberg επί είκοσι χρόνια (15ο αιώνα), κατάφερνε να κατατροπώνει τους Τούρκους. Τη σημερινή εποχή, που ο κόσμος φαίνεται να βιώνει μια άλλη διάσταση αλλά είναι πιο δεκτικός, οι ελπίδες έχουν δυναμώσει ενώ εντείνεται η ευρωπαϊκή και κατ’επέκταση η ιταλική υπευθυνότητα · η Βενετία μπορεί να θεωρηθεί πάλι « η διδάσκουσα» για την ενοποίηση και την ολοκλήρωση.
Η Κυριαρχία της Βενετίας στο νησί της Κρήτης διήρκεσε 400 και πλέον χρόνια, που ήταν μια μακρά περίοδος για την ιστορία του νησιού· ωστόσο οι σχέσεις δεν ήταν πάντα ειδυλλιακές, γιατί από την μία πλευρά τις διέκριναν συνεχείς εξεγέρσεις και αιματηρές καταστολές, από την άλλη αναπτύχθηκε μια εξαιρετική πολιτιστική, καλλιτεχνική και κοινωνική Koinè, η οποία ορίστηκε «Κρητική Βενετία» και οφειλόταν στο φυσικό εναρμονισμό και την αυθόρμητη συγχώνευση μεταξύ των βενετσιάνων και των κρητικών.
Τετρακόσια χρόνια, είναι μια μακρά περίοδος, σχεδόν 15 γενεές. Μέσα απ’ αυτή τη περίοδο, ο μεσαίωνας πέρασε στην νεώτερη εποχή· από τις σταυροφορίες, στην ανακάλυψη της Αμερικής· από τα τόξα και τα βέλη, στα κανόνια και τα αρκεβούζια. Αλλάζουν ριζικά όχι μόνο οι ορίζοντες, αλλά και τα έθιμα, οι τρόποι ένδυσης και ο τρόπος σκέψεως.
Αυτό το σαγηνευτικό διόραμα μιας Βενετίας που βρίσκεται μακριά από τα κανάλια της λιμνοθάλασσας, μέσα στη καρδιά της Μεσογείου, έχει μια προστιθέμενη υποβλητική και δυνατή έκφραση που μας συνδέει συναισθηματικά με τις νησίδες της Γραμβούσας, της Σούδας και της Σπιναλόγκα, οι οποίες – παρόλο ότι το νησί έπεσε εξ’ολοκλήρου στα χέρια των Τούρκων – θα παραμείνουν βενετοκρατούμενες μέχρι το 1715, υπομένοντας έστω και περικυκλωμένες από το Τουρκικό ζυγό, αφού κατάφεραν να μεταφέρουν με ασυνήθιστη εμμονή τους τέσσερις αιώνες βενετσιάνικης παρουσίας, στους πέντε αιώνες· είναι άξιο να σημειωθεί ότι η περίοδος των εκατό τελευταίων χρόνων, ήταν εκείνη μέσα στην οποία εξελίχθηκε το ιστορικό γεγονός, κατά το οποίο ο δόγης Εnrico Dandolo, σχεδόν τυφλός οδήγησε στα ενενήντα του χρόνια την αποστολή της 4ης σταυροφορίας με αποτέλεσμα την κατάκτηση της Κωσταντινούπολης, αλλά και περίοδος κοντινή στην ύπαρξη του Giacomo Casanova ο οποίος γεννιέται 10 χρόνια μετά την πτώση των τελευταίων βενετσιάνικων οχυρών στις ξέρες της Κρήτης.
Προτείνουμε λοιπόν να μεταφέρουμε αυτές τις επιδράσεις σε μια διαδρομή αξιοποίησης, πολιτιστικού και τουριστικού συγχρόνως περιεχομένου, που να ξεκινά από την ιστορία εκείνων των περιοχών, θεωρώντας αυτές ως «τις εξωτικές περιοχές» της μακρινής Βενετίας, ιστορία που διήρκεσε 4 και πλέον αιώνες, μακριά από τη λιμνοθάλασσα και τα κανάλια, προωθώντας τα όσα κατάφερε αυτή η μικτή κουλτούρα της Βενετίας και της Κρήτης να μεταδόσει σε όλη την Μεσόγειο.
«Sulle ali del Leone – Gli Ultimi Scogli della Serenissima», είναι ένα δημιουργικό πρόγραμμα μεταξύ της Αδριατικής και της Μέσης Ανατολής, στα πλαίσια του οποίου θα πραγματοποιήσουμε ένα ταξίδι ακολουθώντας τις ιστορικές πορείες των βενετικών γαλέρων, ώστε να έρθουμε σε επαφή με τη τωρινή κατάσταση των οχυρώσεων που βρίσκονται στη Γραμβούσα, τη Σούδα και τη Σπιναλόγκα της Κρήτης: τις αρχαίες πορείες του εμπορίου, το δρόμο του Μεταξιού και των μπαχαρικών, ως μία γέφυρα που μας επιτρέπει να βιώσουμε πάλι εκείνη την ιστορική περίοδο και να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν δύο όχθες του ίδιου κόσμου, που πορεύουν πέρα από τις προκαταλήψεις, τις δυσπιστίες και τους φόβους.
Σκοπεύουμε να αξιοποιήσουμε ένα μέρος της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς που συνδέεται με το βενετσιάνικο πολιτισμό στη Μεσόγειο συγκεντρώνοντας τεκμηριωμένες μαρτυρίες και με την αφήγηση δια μέσου των εικόνων να αποκαλύψουμε τις αρχαίες ρίζες που χρήζουν τεκμηρίωσης και εξιστόρισης.
Το ιστιοφόρο μας – Arina, με καπετάνιο τον Enrico Brozzola – θα είναι το μέσο αλλά συγχρόνως και η γέφυρα που θα συνδέσει αυτές τις περιοχές και τις κουλτούρες, οι οποίες για αιώνες είχαν ένα κοινό παρανομαστή: τη θάλασσα. Αυτή τη θάλασσα, εμείς, θα διασχίσουμε, πραγματοποιώντας είκοσι περίπου στάσεις, προσεγγίζοντας στις ακτές της Κροατίας, του Μαυροβουνίου, της Αλβανίας, και θα φτάσουμε στην Ελλάδα με τελικό προορισμό την Κρήτη.
Sulle ali del Leone – Gli Ultimi Scogli della Serenissima
Η Μεσόγειος σήμερα είναι πάλι στο κέντρο του κόσμου. Η Ιστορία του 21ου αιώνα εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, κυρίως στις Ανατολικές χώρες και τη Μέση Ανατολή. Δημοκρατικές εξεγέρσεις έχουν ανάψει τις ελπίδες και είναι σε έξαρση οι συμπλοκές σε όλες αυτές τις χώρες που βλέπουν στην θάλασσα, και οι Τούρκοι αποκαλούν Λευκή Θάλασσα: Συρία, Αίγυπτο, Λιβύη, Τυνησία. Περιοχές που θεωρούσαμε απόμακρες, αποκλεισμένες και με δικτατορικά καθεστώτα, έχουν γίνει πλέον θέατρα συγκρούσεων και ελπίδων. Η Αλεξάνδρεια, η Δαμασκός, η Βεγγάζη, η Τρίπολη, η Τυνησία, μακρινά λιμάνια για εμάς τους σημερινούς οκνούς Δυτικούς, που είμαστε γέννημα θρέμμα του κόσμου, χωρισμένου σε 2 μπλοκ.
Ωστόσο, αυτές οι παραθαλάσσιες περιοχές – πριν μισή χιλιετία, όταν η Βενετία ονομαζόταν ακόμα Γαληνοτάτη – ήταν σημεία προσέγγισης για εκείνους τους εμπόρους που είχαν αναδείξει τη πόλη τους, που βρισκόταν μέσα στα νερά και χανόταν στη πιο μικρή θάλασσα του βορρά, εσωτερικά της Μεσογείου, την Αδριατική. Αυτοί οι «ποιμένες του νερού», που οδηγούσαν με τέχνη τις βάρκες στα σπίτια τους σαν να ήταν κέλητες, κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη και ένα μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι κατάφεραν να στήσουν το λάβαρο με τον Λέοντα του Αγίου Μάρκου στη Κύπρο και τη Κρήτη.
Αλλά το εμπόριο, ……..
….οι αγορές, οι αποθήκες και οι δοσοληψίες είχαν φτάσει πολύ πιο μακριά, μέχρι την Αλέππο που είναι η σημερινή Συρία, τη Τύρο της Λιβύης, το San Giovanni di Acri στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και φυλάσσετο μέχρι τον 9ο αιώνα το λείψανο του Αγίου, Πολιούχου της Γαληνοτάτης, αλλά και το Μαυρόκαστρο που βρίσκεται στην Μαύρη Θάλασσα στις εκβολές του ποταμού Νίστρο, τη Τραπεζούντα, τη Τάνα όπου καταλήγει ο ποταμός Ντόν και προς την Ασία και την Άπω Ανατολή. Μυθικές, αλλά πραγματικές περιοχές, με τόσο μεγάλη δραστηριότητα και θέληση για εξερεύνηση που εξαπλωνόταν και πέραν τις Ηράκλειες Στήλες, στις Φιάνδρες, στη Σκανδιναβία, στο Λονδίνο. Οι κάτοικοι της Γαληνοτάτης έβλεπαν πολύ πιο μακρυά από εμάς· κατάφερναν, ασταμάτητα, να συνδυάζουν το ενδιαφέρον με την ανεκτικότητα και σε εκείνες τις περιόδους παρακμής όπως ήταν ο 18ος αιώνας.
Η Γαληνοτάτη διαφωτισμένη «κυρία», άνοιγε τις πόρτες της σε κόσμο που ανήκε σε άλλες θρησκείες και διαφορετικούς πολιτισμούς: Αλβανούς, Έλληνες, Δάλματες, Αρμένιους, Μολδαβούς, Εβραίους, Ρουμάνους, Άραβες, Γερμανούς, οι οποίοι είχαν αναπτύξει εμπορικές συναλλαγές και ειρηνικές σχέσεις με αυτό τον αμφίβιο κόσμο που είχε να κάνει με την Μεσόγειο, τη θάλασσά του· ωστόσο, δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι η βενετσιάνικη γλώσσα ήταν τόσο διαδεδομένη που τη καταλάβαιναν και τη μιλούσαν μέχρι και οι Ισπανοί και οι Άγγλοι – οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης εκείνης της εποχής – οι οποίοι «αλώνιζαν» το Αιγαίο και το Ιόνιο σαν κουρσάροι και ήταν οι πιο ξακουστοί πειρατές της μπαρμπαριάς που έσπειραν το τρόμο και το φόβο· αυτοί οι ίδιοι που εξάφνιασαν την υπερδύναμη της USA, στα πρώτα της βήματα, κατά τη πρώτη απόβαση των marines στη Τρίπολη (1801).
Ένας δεσμός από την αρχαία εποχή, αυτός της Βενετίας με τη θάλασσα, που εορτάζεται συμβολικά κάθε χρόνο με την αναβίωση του «παντρέματος» της θάλασσας με τον Δόγη στην επέτειο της Sensa. Η παράδοση θέλει, τον Δόγη να επιβιβάζεται στο χρυσό καράβι «Bucintoro» που είχε στη πλώρη του τον ανδριάντα του Αλβανού ήρωα Scanderberg· ο Scanderberg επί είκοσι χρόνια (15ο αιώνα), κατάφερνε να κατατροπώνει τους Τούρκους. Τη σημερινή εποχή, που ο κόσμος φαίνεται να βιώνει μια άλλη διάσταση αλλά είναι πιο δεκτικός, οι ελπίδες έχουν δυναμώσει ενώ εντείνεται η ευρωπαϊκή και κατ’επέκταση η ιταλική υπευθυνότητα · η Βενετία μπορεί να θεωρηθεί πάλι « η διδάσκουσα» για την ενοποίηση και την ολοκλήρωση.
Η Κυριαρχία της Βενετίας στο νησί της Κρήτης διήρκεσε 400 και πλέον χρόνια, που ήταν μια μακρά περίοδος για την ιστορία του νησιού· ωστόσο οι σχέσεις δεν ήταν πάντα ειδυλλιακές, γιατί από την μία πλευρά τις διέκριναν συνεχείς εξεγέρσεις και αιματηρές καταστολές, από την άλλη αναπτύχθηκε μια εξαιρετική πολιτιστική, καλλιτεχνική και κοινωνική Koinè, η οποία ορίστηκε «Κρητική Βενετία» και οφειλόταν στο φυσικό εναρμονισμό και την αυθόρμητη συγχώνευση μεταξύ των βενετσιάνων και των κρητικών.
Τετρακόσια χρόνια, είναι μια μακρά περίοδος, σχεδόν 15 γενεές. Μέσα απ’ αυτή τη περίοδο, ο μεσαίωνας πέρασε στην νεώτερη εποχή· από τις σταυροφορίες, στην ανακάλυψη της Αμερικής· από τα τόξα και τα βέλη, στα κανόνια και τα αρκεβούζια. Αλλάζουν ριζικά όχι μόνο οι ορίζοντες, αλλά και τα έθιμα, οι τρόποι ένδυσης και ο τρόπος σκέψεως.
Αυτό το σαγηνευτικό διόραμα μιας Βενετίας που βρίσκεται μακριά από τα κανάλια της λιμνοθάλασσας, μέσα στη καρδιά της Μεσογείου, έχει μια προστιθέμενη υποβλητική και δυνατή έκφραση που μας συνδέει συναισθηματικά με τις νησίδες της Γραμβούσας, της Σούδας και της Σπιναλόγκα, οι οποίες – παρόλο ότι το νησί έπεσε εξ’ολοκλήρου στα χέρια των Τούρκων – θα παραμείνουν βενετοκρατούμενες μέχρι το 1715, υπομένοντας έστω και περικυκλωμένες από το Τουρκικό ζυγό, αφού κατάφεραν να μεταφέρουν με ασυνήθιστη εμμονή τους τέσσερις αιώνες βενετσιάνικης παρουσίας, στους πέντε αιώνες· είναι άξιο να σημειωθεί ότι η περίοδος των εκατό τελευταίων χρόνων, ήταν εκείνη μέσα στην οποία εξελίχθηκε το ιστορικό γεγονός, κατά το οποίο ο δόγης Εnrico Dandolo, σχεδόν τυφλός οδήγησε στα ενενήντα του χρόνια την αποστολή της 4ης σταυροφορίας με αποτέλεσμα την κατάκτηση της Κωσταντινούπολης, αλλά και περίοδος κοντινή στην ύπαρξη του Giacomo Casanova ο οποίος γεννιέται 10 χρόνια μετά την πτώση των τελευταίων βενετσιάνικων οχυρών στις ξέρες της Κρήτης.
Προτείνουμε λοιπόν να μεταφέρουμε αυτές τις επιδράσεις σε μια διαδρομή αξιοποίησης, πολιτιστικού και τουριστικού συγχρόνως περιεχομένου, που να ξεκινά από την ιστορία εκείνων των περιοχών, θεωρώντας αυτές ως «τις εξωτικές περιοχές» της μακρινής Βενετίας, ιστορία που διήρκεσε 4 και πλέον αιώνες, μακριά από τη λιμνοθάλασσα και τα κανάλια, προωθώντας τα όσα κατάφερε αυτή η μικτή κουλτούρα της Βενετίας και της Κρήτης να μεταδόσει σε όλη την Μεσόγειο.
«Sulle ali del Leone – Gli Ultimi Scogli della Serenissima», είναι ένα δημιουργικό πρόγραμμα μεταξύ της Αδριατικής και της Μέσης Ανατολής, στα πλαίσια του οποίου θα πραγματοποιήσουμε ένα ταξίδι ακολουθώντας τις ιστορικές πορείες των βενετικών γαλέρων, ώστε να έρθουμε σε επαφή με τη τωρινή κατάσταση των οχυρώσεων που βρίσκονται στη Γραμβούσα, τη Σούδα και τη Σπιναλόγκα της Κρήτης: τις αρχαίες πορείες του εμπορίου, το δρόμο του Μεταξιού και των μπαχαρικών, ως μία γέφυρα που μας επιτρέπει να βιώσουμε πάλι εκείνη την ιστορική περίοδο και να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν δύο όχθες του ίδιου κόσμου, που πορεύουν πέρα από τις προκαταλήψεις, τις δυσπιστίες και τους φόβους.
Σκοπεύουμε να αξιοποιήσουμε ένα μέρος της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς που συνδέεται με το βενετσιάνικο πολιτισμό στη Μεσόγειο συγκεντρώνοντας τεκμηριωμένες μαρτυρίες και με την αφήγηση δια μέσου των εικόνων να αποκαλύψουμε τις αρχαίες ρίζες που χρήζουν τεκμηρίωσης και εξιστόρισης.
Το ιστιοφόρο μας – Arina, με καπετάνιο τον Enrico Brozzola – θα είναι το μέσο αλλά συγχρόνως και η γέφυρα που θα συνδέσει αυτές τις περιοχές και τις κουλτούρες, οι οποίες για αιώνες είχαν ένα κοινό παρανομαστή: τη θάλασσα. Αυτή τη θάλασσα, εμείς, θα διασχίσουμε, πραγματοποιώντας είκοσι περίπου στάσεις, προσεγγίζοντας στις ακτές της Κροατίας, του Μαυροβουνίου, της Αλβανίας, και θα φτάσουμε στην Ελλάδα με τελικό προορισμό την Κρήτη.
