Η ανάσταση των Ελλήνων αργεί..αλλά θα έρθει..
Πάσχα κατάθλιψης. Γι αυτούς, την συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, που θα βιώσουν εν ζωή το Πάσχα την προσομοίωση του θανάτου. Σε τι τέλος πάντων μπορεί να διέφερε στην πράξη αυτός πλην του γεγονότος πως θα τους είχε απαλλάξει ευεργετικά από την μιζέρια τους εντός της οποίας είναι ζωσμένοι πνιγηρά, θα σκεφτούν κάποιοι..
Πιθανόν και από τις ενοχές τους για την ισχαιμία τους να φανούν αντάξιοι των υποχρεώσεών τους απέναντι στα αγαπημένα τους πρόσωπα, θα πρόσθετα εγώ. Κι όμως. Θα ψελλίζουν τις ευχές τους συνοδεύοντάς τις με τα μόνα αλλά σπάνια δώρα που τους έχουν απομείνει. Το βελούδινο περιτύλιγμα της………. αγάπης τους μέσα στην οποία θα έχουν κλείσει ένα αποκρυσταλλωμένο δάκρυ σαν αστραφτερό διαμάντι. Και ποια μπορεί να είναι η αξία χρήσης του από ένα παιδί θα διερωτάτο ο γιάπης διευθύνων σύμβουλος μιας κάποιας Goldman Sacks που προσαρμόζει τα Μαρξιστικά όπως αυτό κλισέ στα μέτρα του για να τα ενδύεται κατά περίσταση. Καμία θα πρόσθετε, διθυραμβικά. Γιατί δεν αντιλαμβάνεται αν κάτι είναι αν δεν ήξερε πως αυτό έπρεπε να είναι. Και κατά την κυρίαρχη τις μέρες μας γνώμη του τα μεγέθη της αγάπης είναι μετρήσιμο άρα και ανταλλάξιμο είδος για να εμπεριέχουν και την εμπορική τους αξία. Επομένως το συγκεκριμένο διαμάντι όφειλε να είναι φυσικό. Αληθινό. Επειδή ποτέ του δεν θα καταλάβει αυτό που όλα τα παιδιά αντιλαμβάνονται αμέσως αφού είναι μέσα στους βασικούς τρόπους έκφρασής τους. Ανήκει στην γλώσσα τους. Ότι τίποτα πιο αληθινό δεν υπάρχει στον κόσμο από ένα δάκρυ. Το δάκρυ της γονικής ανιδιοτέλειας. Το δάκρυ της αγάπης. Και το έχουν πιότερο ανάγκη τούτες τις μέρες τα παιδιά από μια εφήμερη τσάντα με σκουπίδια του γειτονικού παιχνιδάδικου. Γι αυτό κρατηθείτε όρθιοι. Η ανάσταση να είστε σίγουροι πως θα έρθει. Τα παιδιά το γνωρίζουν. Και σας θέλουν εκεί. Δίπλα τους. Να την γιορτάσετε μαζί τους..
[Ελληνικό Καφενείο]
