Οι παράλληλες ιστορίες δύο ανώνυμων Ηρακλειωτών

Τα καλύτερα ρεπορτάζ προκύπτουν από εκεί που δεν τα περιμένεις ίσως και από εκεί που δεν θέλεις καν να πας. Πόσες ειδήσεις άλλωστε μπορεί να προκύψουν όταν επιλέγεις να πιεις το δεύτερο ελληνικό καφέ της ημέρας σε ένα καφενείο της γειτονιάς παρέα με αγνώστους; Ίσως και καμία… ίσως και πολλές, αν βέβαια οι ιστορίες ζωής μπορούν να χαρακτηριστούν ως «ειδήσεις».

Σε μια τέτοια εξόρμηση ρουτίνας σε ένα καφενείο στο Γάζι (για τις ανάγκες του Άλφα Ράδιο Ηράκλειο) συναντήσαμε ένα συμπαθέστατο κύριο, 81 ετών, καλοσυνάτο και χαμογελαστό, παρά την γκρίνια των υπόλοιπων θαμώνων που τα είχαν με τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους.
Ένας ευτυχής άνθρωπος με παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα που δεν μετάνιωσε ποτέ για ό,τι έκανε στη ζωή του, ούτε για το ότι συμμετείχε στον πόλεμο της Κορέας το 1950 ως στρατιώτης εθελοντής. Ο λόγος ένας: Εκεί μέσα από τη φρίκη του πολέμου είδε «τη γέννησή του» και ακόμα και σήμερα, έξι δεκαετίες μετά, ευγνωμονεί τη ζωή.
Αυτή ωστόσο δεν είναι η μόνη ιστορία που έχει ενδιαφέρον. Ακόμα και μια αλλαγή επαγγελματικού προσανατολισμού μπορεί να είναι όχι μόνο άξια λόγου αλλά και άκρως διδακτική, για αυτούς που καθορίζουν τις τύχες των λαών.Προσωπικές ιστορίες
Αλλαγή επαγγελματικού προσανατολισμού
Τρεις δεκαετίες αγρότης και πρόεδρος του Συνεταιρισμού στο Καμαράκι του πρώην Δήμου Τυλίσου, νυν Δήμος Μαλεβιζίου, ο κ. Μιχάλης Αργύρης παράτησε τις ελιές και τα αμπέλια για να κάνει τον παλιατζή, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε.
Απογοητεύτηκε από όλα και τα παράτησε όλα, 500 δέντρα ελιές και 8-10 στρέμματα αμπέλια.
«11 λεπτά το κιλό τα σταφύλια και 17 λεπτά τα σίδερα, να συνεχίσω να κάνω τον αγρότη; Και τώρα μας λένε και για την αναμπέλωση; Ποια αναμπέλωση αν δεν στηριχθούν τα προϊόντα; Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε επειδή κανένας πολιτικός της χώρας “πράσινος, μπλε, κίτρινος” δεν υποστήριξε τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα στην Ευρώπη. Οι ισοπεδωτικές πολιτικές ήταν η αιτία που οι αγρότες παράτησαν την ύπαιθρο».

Οι αφανείς ήρωες…
Δύο παράσημα ανδρείας, το ανώτατο των Ηνωμένων Εθνών και ένα που του απένειμε η βασίλισσα Φρειδερίκη έχει αποκτήσει με αυτοθυσία και καμαρώνει για αυτά ο κ. Ευτύχης Μουλακάκης από το Μάραθος. Όχι επειδή τον πήγαν για να σκοτώσει ανθρώπους που δεν γνώριζε -και αρνήθηκε να κάνει- αλλά για το ότι κατάφερε να σώσει μια μεραρχία Αμερικανών που κινδύνευε να τιναχθεί στον αέρα εξαιτίας σαμποτάζ σε αντλίες βενζίνης.
Στην Κορέα πήγε ως εθελοντής στρατιώτης το 1950. Ένας πόλεμος που διήρκησε τρία χρόνια και τερματίστηκε με συνθήκη χωρίς νικητές και αμέτρητους νεκρούς.
Ήταν 22 ετών όταν αποφάσισε να συμμετάσχει ως εθελοντής στο Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας στην Κορέα, που αποτελούσε την πρώτη ελληνική συμμαχική αποστολή στο πλαίσιο του ΟΗΕ και περιλάμβανε δυνάμεις του στρατού ξηράς και της αεροπορίας.
Όταν αποφάσισε να πάει, όπως ομολογεί, δεν είχε φανταστεί καν τι θα αντιμετώπιζε και αυτά που είδε ακόμα δεν τα χωράει ο νους του.
Πολύ γρήγορα ωστόσο θα συνειδητοποιούσε ότι το μόνο πράγμα που δεν έχει αξία στον πόλεμο είναι η ανθρώπινη ζωή. Δεκατέσσερις μήνες έμεινε στην Κορέα και εκεί είδε «τη γέννησή του».
«Το χειρότερο πράγμα για ένα λαό είναι ο πόλεμος -θα πει ο κ. Ευτύχης Μουλακάκης από το Μάραθος. Στην Κορέα έζησα 14 μήνες. Όταν πήγα το 1950 ήμουν 22 ετών και είχα άγνοια κινδύνου. Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και δεν γνώριζα τι σημαίνει να μην έχει αξία η ανθρώπινη ζωή. Δεν πέρασε λίγος καιρός και έμαθα…». Το τι εννοούσε θα μας το έλεγε λίγα λεπτά αργότερα και χωρίς υπερβολή με βουρκωμένα μάτια.
«Μια ημέρα μας κάλεσαν όλους γύρω στους 600 χιλιάδες στρατιώτες και ζήτησαν δυο εθελοντές για να σβήσουν μια φωτιά που είχε εκδηλωθεί στις δεξαμενές καυσίμων. Δεν μας είπαν τίποτα παραπάνω. Δυο άνθρωποι προσφερθήκαμε, εγώ ο Έλληνας και ένας μαύρος. Δεν ξέραμε γι’ αυτό είπαμε ναι. Μας παρέλαβαν δυο ελικόπτερα. Εμένα με πήγαν στις βενζίνες. Όταν πλησιάζαμε αντίκρισα τεράστιες λάβες ύψους 200 μέτρων! Μια φωτιά που έπρεπε να σβήσει, αλλιώς θα καιγόταν η μεραρχία με 60 χιλιάδες Αμερικάνους.
Μου βάλανε μια στολή και μια μάσκα για να έχω οξυγόνο για 30 δευτερόλεπτα, με δέσανε από το λαιμό και τη μέση και με έριξαν μέσα στη λάβα. Στο εσωτερικό δεν είχε φωτιά και εγώ έπρεπε να κλείσω τη βάνα. Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη εκείνα τα 30 δευτερόλεπτα. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι η ώρα μου δεν είχε έρθει ακόμα. Ο άλλος στρατιώτης πέθανε, αυτό περίμεναν και για μένα αλλά ήταν γραμμένο εγώ να ζήσω.
Ανακάλυψαν ότι ζω όταν με τράβηξαν επάνω και έριξαν πάνω μου νερό ή αφρό με τον πυροσβεστήρα. Γι’ αυτό σας λέω ότι η ανθρώπινη ζωή στον πόλεμο δεν έχει αξία. Γι’ αυτό εκεί είδα τη γέννησή μου».
Ο κ. Μουλακάκης δεν μετάνιωσε ποτέ, γιατί ο άνθρωπος γεννιέται από τα βιώματα και όχι από την κοιλιά της μάνας όπως μας άφησε να καταλάβουμε. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα δηλώνει ευτυχισμένος. Ένα πρόβλημα υγείας με τις φωνητικές χορδές που του δυσκολεύει την ομιλία δεν τον πτοεί, αφού προέκυψε όπως μας υπογράμμισε χαμογελώντας επειδή «έβριζα τον Μητσοτάκη, έβριζα τον Παπανδρέου και είδατε τι έπαθα;».

2011-03-02

[2810.gr]