Συνέντευξη του Γιώργου Σταυρακάκη

Ο Γιώργος Σταυρακάκης, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του καινούργιου του δίσκου ΧΑΡΤΙΝΕΣ ΠΟΛΕΙΣ καταθέτει σκέψεις και ανησυχίες για τη ζωή, τη μουσική και την ποίηση, που είναι απ’ ότι φαίνεται ο άλλος του εαυτός.  Ρωτήστε τον με τις ερωτήσεις μου και περπατήστε για λίγο δίπλα του

Σταυρακάκης Γιώργος συνέντευξη στη Μαρία Παπαδάκη για το “Μουσικόραμα”

Μαρία: Γεια σου Γιώργο. Είσαι γέννημα θρέμμα Κρητικός λοιπόν, αφού γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Κρήτη και δεν είναι πολλά τα χρόνια που ζεις στην Αθήνα. Οι εμπειρίες σου στο νησί, με ποιο τρόπο επηρέασαν την ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Γιώργος: Δε νομίζω ότι ο τόπος καταγωγής μου έπαιξε κάποιο ρόλο στη μουσική μου. Άλλωστε αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που εκφράζομαι, γράφοντας τα τραγούδια μου σε καθαρά δυτικές φόρμες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατά καιρούς δεν εμφανίζονται αμυδρά και κάποια παραδοσιακά στοιχεία. Αυτό που νομίζω ότι έπαιξε ρόλο ήταν το στενό μου περιβάλλον και τα πρώτα μου ακούσματα που δεν είχαν καμία σχέση με την παραδοσιακή μουσική της Κρήτης.

Μαρία: Πώς ξεκινάς με το τραγούδι και πότε;
Γιώργος: Με το τραγούδι ξεκινάω σε πολύ μικρή ηλικία, όταν αποφασίζω να πάρω μέρος σε έναν Παγκρήτιο μουσικό διαγωνισμό για νέα ταλέντα. Εκεί θα πάρω το πρώτο βραβείο που θα γίνει και η αφετηρία για να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι και τη μουσική.

Μαρία: Πώς γνωρίστηκες με τον Μάνο Λοϊζο και πώς ένιωσες δίπλα στον σπουδαίο αυτόν δημιουργό;
Γιώργος: Ήτανε η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στα δεκαοκτώ μου, όταν δούλεψα σε κάποια μπουάτ της πόλης του Ηρακλείου. Εκεί ήταν τότε και ο Μανόλης ο Ρασούλης, όπου παρουσίαζε τα τραγούδια του και διάβαζε και κάποια κείμενα που έγραφε ο ίδιος εμβόλιμα στα τραγούδια. Θυμάμαι τραγούδια όπως «Στη ρωγμή του χρόνου», «Η μπαλάντα της νοικοκυράς» και άλλα πολλά που δεν είχαν ακόμη δισκογραφηθεί, τα τραγουδήσαμε μαζί σε ‘κείνη τη μικρή μπουάτ του Ηρακλείου. Κάποια στιγμή μας επισκέφτηκε και ο Μάνος Λοΐζος, ο οποίος κυνηγούσε τον Ρασούλη για να του τελειώσει «Τα τραγούδια της Χαρούλας» που είχε ξεκινήσει να γράφει. Αυτό ήταν. Ο Ρασούλης δεν έλεγε να ξεκουνήσει απ’ το Ηράκλειο και ο Λοΐζος σχεδόν εγκαταστάθηκε στην πόλη. Όλοι μαζί λοιπόν ξεκινήσαμε ένα αξέχαστο πρόγραμμα, με πολλά από τα τραγούδια του Μάνου που αργότερα είδαν το φως της δημοσιότητας και αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο. Είμαι πολύ τυχερός που αρκετά από αυτά τα τραγούδια τα τραγούδησα πρώτος εγώ μπροστά σε κόσμο και είναι μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Κρίμα που ο Μάνος έφυγε τόσο νέος.

Μαρία: Στη συνέχεια εκδίδεις μια ποιητική συλλογή με τίτλο ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ, έπειτα μια δεύτερη με τίτλο ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑ ΤΕΛΟΣ και μια τρίτη με τίτλο ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Οι συλλογές είναι.. καταστάλαγμα.. χρόνιας ενασχόλησής σου με την ποίηση παράλληλα με τη μουσική;
Γιώργος: Η ποίηση είναι κάτι που αγαπούσα από πολύ μικρός. Θυμάμαι ότι μέχρι τα δεκάξι μου είχα φάει κυριολεκτικά όλους τους Γάλλους ρομαντικούς, αργότερα ανακάλυψα και τους σύγχρονους Έλληνες και ξένους ποιητές και δειλά δειλά άρχισα κι εγώ να γράφω κάποια πράγματα. Μου άρεσε αυτή η ιστορία γιατί για μένα είχε πάνω απ’ όλα μια πρακτική αξία. Μ’ άρεσε τον ελεύθερο χρόνο μου να τον περνάω έτσι, διαβάζοντας, και πού και πού γράφοντας ποιήματα. Αργότερα, και μετά από απαιτήσεις φίλων και γνωστών, ήρθαν και οι πρώτες εκδόσεις.

Μαρία: Έχεις ταξιδέψει πολύ στο εξωτερικό, τραγουδώντας σε διάφορα μέρη. Για πες μου γι’ αυτές σου τις εμπειρίες..
Γιώργος: Κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι δεν υπήρχαν πια χώροι να στεγάσουν τη μουσική και το τραγούδι που εγώ αγαπούσα να παίζω και να το φχαριστιέμαι. Σκέφτηκα μια μπάντα δρόμου, αλλά εκείνη την εποχή το πιο πιθανό ήταν στο πρώτο ρεφρέν να σε μπουζουριάσουν οι μπάτσοι, έτσι λοιπόν μετά από την πρόταση μιας φίλης βρέθηκα στην Γερμανία όπου τραγούδησα σε πολλά μέρη ελληνικό και ξένο τραγούδι, αλλά και στο δρόμο, χωρίς πρόβλημα, μαζί με άλλους μουσικούς από διαφορετικές χώρες. Αυτή ήταν η αρχή. Άρχισα να το κάνω συχνά αυτό το πράγμα και σε διαφορετικές χώρες της Ευρώπης, πράγμα που μου άφησε καταπληκτικές εμπειρίες αλλά και όμορφες αναμνήσεις.

Μαρία: Μουσική σκηνή «ΤΡΟΜΠΟΝΙ».. έργο σου στο Ηράκλειο στην Κρήτη. Πώς έγινε και ποιοι φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς εκεί;
Γιώργος: Εντάξει, αυτό ήταν ένα από τα όνειρα της ζωής μου. Να φτιάξω ένα χώρο που τόσα χρόνια, όπως σου είπα και πριν, δεν υπήρχε, κι εγώ ήμουν πλανόδιος τροβαδούρος και ξενιτεμένος. Ε, κάποια στιγμή αποφάσισα να γυρίσω σπίτι μου και να φτιάξω αυτόν τον μουσικό χώρο. Από εκεί παρήλασε όλη η ελληνική μουσική σκηνή και σε όλη της την γκάμα. Δεκάδες καλλιτέχνες, τραγουδοποιοί, συνθέτες και συγκροτήματα απ’ όλη την Ελλάδα φιλοξένησε το «Τρομπόνι», αλλά παράλληλα έδωσε τη δυνατότητα σε νέα παιδιά να παίξουν και να πειραματιστούν και να πάρουν το πρώτο τους μουσικό βάφτισμα. Λειτούργησε κατά κάποιο τρόπο και σαν φάμπρικα μουσικής όπου μετά από σχεδόν δέκα χρόνια λειτουργίας και κάνοντας τον κύκλο της έκλεισε κι αυτή η ιστορία…..

Διαβάστε τη συνέχεια στο mousikorama.gr