The King’s Speech (2010)

[youtube width=”560″ height=”360″]http://www.youtube.com/watch?v=-aS4hoOSlzo[/youtube]

Το 1925 ο δευτερότοκος γιος του μονάρχη της Αγγλίας και των λοιπών περιοχών της, Γεωργίου V, παραλύει από το φόβο του στον πρώτο του δημόσιο λόγο.
Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα θα χρειαστεί, σα βασιλιάς, να οδηγήσει τους υπηκόους του σε πόλεμο με τη Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ.

Ο θρύλος λέει πως ο γηραλέος σεναριογράφος David Seidler, αμερικανοθρεμμένος αλλά αγγλικής καταγωγής, είχε από μικρός κατά νου τη λίγο γνωστή αλλά πολύ κινηματογραφική πάλη με τα προβλήματα στην εκφορά του Γεωργίου VI, εφόσον και ο ίδιος (ο Seidler) αντιμετώπιζε τέτοια. Όταν τελικά τόλμησε σα καλός υπήκοος να ζητήσει άδεια να αφηγηθεί την ιστορία από τη βασιλομήτορα (της Ελισάβετ ΙΙ) και γυναίκα του νεκρού πια Γεωργίου, αυτή τον παρακάλεσε να περιμένει και το δικό της θάνατο αφού ήταν μεγάλη σε ηλικία και οι μνήμες της ήταν ακόμα επώδυνες. Η Elizabeth Bowes-Lyon πέθανε.. καμιά τριανταριά χρόνια μετά, στα 102 της, και ο Seidler βρέθηκε να υπογράφει στο King’s Speech (2010) ένα.. δράμα εποχής, ένα costume drama από αυτά που κάποτε λάτρευε το κοινό και η αμερικάνικη ακαδημία αλλά έχουν πια ξεπέσει σε είδος για ρομαντικές ηλικιωμένες και έχουν περιοριστεί κυριολεκτικά στις κατηγορίες κοστουμιών στα Oscar®.

Σαν αποτέλεσμα, μια ιστορία που δε θα μπορούσε να τσεκάρει περισσότερα κουτάκια στη λίστα με τα οσκαροδολώματα, κατέληξε στα χέρια του Tom Hooper, ενός σκηνοθέτη που από το να κάνει να φαίνονται σαν ένα εκατομμύριο δολάρια τηλεοπτικά δράματα στιλ Elizabeth I και John Adams, πήρε προαγωγή στο να κάνει.. το ίδιο και για τη μεγάλη οθόνη με τη Damned United (2009). Ο Hooper ήταν μάλλον ο πρώτος που ξεφορτώθηκε όλα τα χιλιοχρησιμοποιημένα τρικ (στιλ.. πλάνων αρχείου) φτηνών παραγωγών με φιλοδοξίες μεγαλείου, τρικ που στον 21ο αιώνα αιώνα κάναν μόνο το αποτέλεσμα να φαίνεται ακόμα ελεεινότερο· υιοθέτησε μέχρι και αβανγκάρντ (προτού γίνουν κι αυτές άμεσα κοινότοπες από την αντιγραφή) τεχνικές, υπερευρυγώνεια και κεκλιμένα κι από πάνω πλάνα, επιτέθηκε κατακέφαλα στη φτώχεια των σκηνικών του κάνοντάς τα να φαίνονται δημιουργική επιλογή πολυτελείας. Η μαγιά του σκηνοθέτη όμως ήταν πάντα τα πρόσωπα, τα υποκείμενα της κάμεράς του, αυτή του η ικανότητα να μετατρέπει παραστάσεις για ένα ρόλο σε ομαδική δουλειά με μαγική χημεία διδύμου στο κέντρο της, μια μυστική συνταγή που δεν έμεινε και τόσο κρυφή μετά τη Damned United αλλά μπορείς να στοιχηματίσεις ότι δεν ήταν ο λόγος που τράβηξε να επενδύσουν στη καινούρια του ταινία οι απελπισμένοι για βραβεία αλλά και για φράγκα πλέον Weinsteins.

Στο King’s Speech μπορείς λοιπόν να πεις ότι το σύμπαν συνωμότησε για να ανανεωθούν και να πάνε παρακάτω, μετά από καμιά δεκαετία ψόφια τα περισσότερα, όλα τα είδη που εκπροσωπεί, είτε τα λες αληθινά είτε επικά είτε αυτοκρατορικά είτε ψυχοτονωτικά είτε κουτσοστραβοκαθυστερημένων δράματα. Ο Seidler αποφεύγει να υπερτονίσει (ή καν να αγγίξει) την εκπληκτική ιστορική θύελλα που πέτυχε τον ήρωά του και τον έβαλε καταναγκαστικά στο μάτι της, αρκείται στο να πιάνει τα σημαδιακότερα γεγονότα σα μοχλό για να πάει το δράμα παρακάτω (αντί να καταφεύγει στο να βάζει τους ήρωές του αναχρονιστικά να έρχονται σε επαφή με τη συναισθηματική τους πλευρά ή να βλέπουν παρδαλά οράματα επιφοίτησης), ανατρέχει σε ημερολόγια και μαρτυρίες για να πλησιάσει ανθρώπινα (μέχρι δηκτικά) τους μονάρχες του, πέρα από τις συνηθισμένες ταπεινές αγιογραφίες. Ο Hooper κινηματογραφεί με στιλ ανάμεσα σε Πολίτη Κέιν (1941) και Οδύσσεια του Διαστήματος (1968) τα βασιλικά αποδυτήρια (το σαρακοφαγωμένο υπόγειο του δάσκαλου της ορθοφωνίας ας πούμε), πιάνει φευγαλέα τον ορίζοντα του βλέμματος των χαρακτήρων του μετά από επίπονα επίμονη μελέτη των προσώπων τους και των προσωπικών τους στιγμών, λειτουργεί και πάλι σα καταλύτης στη χημεία των πρωταγωνιστών του ψάχνοντάς τους συνέχεια ανά δύο στα πλάνα του, κόβει στο φυσικό ρυθμό των χτύπων της καρδιάς σου δίχως να χάνει ούτε έναν. Όπως και για όλη τη παραγωγή, αλλά σε αυτούς ακόμα περισσότερο μιας και διακρίνονται και πιο πολύ, το να πεις τις ερμηνείες των Colin Firth και Geoffrey Rush οσκαρικές είναι προσβλητικό, κάτι σα masterclass από κοινού παραδίδουν, ειδικά ο Firth απειλεί να βγάλει τη μισή ταινία off, ως αχρείαστα υπερεπεξηγηματική της ρίζας των κακών του, κάθε φορά που τραυλίζει παραλυτικά πριν τις λέξεις “πατέρας” και “βασιλιάς”.

[mftm.blogspot.com]