Ένας 43χρονος Χανιώτης στο τιμόνι του ΟΤΕ

Ο Χανιώτης καθηγητής του Massachusetts Institute of Technology (MIT) Μιχάλης Μπλέτσας φέρεται ως επικρατέστερος για την προεδρία του ΟΤΕ για να αντικαταστήσει τον Π.Βουρλούμη.
Ο Μιχάλης Μπλέτσας είναι επιστήμονας της πληροφορικής και εφευρέτης του «Υπολογιστή Εκατό Δολαρίων» (HDL).

Γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου του 1967 στα Χανιά .

Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.Στη συνέχεια έφυγε στις ΗΠΑ για μεταπτυχιακά στη βιοϊατρική και ολοκλήρωσε τρεις ακόμα κύκλους σπουδών στα πανεπιστήμια Boston University και Northeastern University. Το 1996, σε ηλικία 28 ετών, έγινε διευθυντής πληροφορικής του Media Lab, ερευνητικού εργαστηρίου που ανήκει στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT), διευθυντής του οποίου είναι ο ελληνικής καταγωγής Νικόλας Νεγρεπόντε.
Οι δυο άντρες δέθηκαν με στενή φιλία και ξεκίνησαν να υλοποιήσουν ένα κοινό όνειρό τους: να πετύχουν ασύρματη ευρυζωνική διαδικτύωση τόπων χωρίς υποδομή. Μετά από επιτυχημένα πειράματα στην Πάτμο αλλά και σε χωριά μέσα στη ζούγκλα της Καμπότζης, σε περιοχές χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, γεννήθηκε η ιδέα να κατασκευάσουν τον HDL, τον φτηνό υπολογιστή που θα μπορεί να φτάσει στα χέρια και του πιο φτωχού παιδιού στο πιο απομονωμένο σημείο του πλανήτη.
Εγινε γνωστός στους κύκλους του ως ο «γκουρού» των υπολογιστών. Μάλιστα, το 1987, η φήμη αυτή του άνοιξε την πρώτη επαγγελματική πόρτα. Ενας από τους πρώτους PC (με αριθμό σειράς… 000000060!) έφτασε από την ΒΡ στην αντιπρόσωπο ΑΤΚΟ για αναβάθμιση. Οι άγνωστοι διακόπτες που υπήρχαν στο εσωτερικό του καινούργιου μηχανήματος έβγαλαν νοκ άουτ τους τεχνικούς, ώσπου κάποιος πρότεινε να φωνάξουν τον Μιχάλη. Τους έλυσε το πρόβλημα και ο φοιτητής βρέθηκε… υπεύθυνος τεχνικής υποστήριξης για όλη τη B. Ελλάδα.
Το 1989 αποφοίτησε από το Αριστοτέλειο, έχοντας ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα ερευνητικά προγράμματα Τηλεπισκόπησης Θαλάσσης και Μαγνητικής Τομογραφίας. Αμέσως μετά δίδαξε Επικοινωνία των Υπολογιστών σε σεμινάρια του ΕΛΚΕΠΑ. Λογικά, θα συνέχιζε την καριέρα του ως μηχανικός στην ΑΤΚΟ, αλλά… ένιωσε απελπισία στη σκέψη ότι δεν θα έφτιαχνε ποτέ κάτι μεγάλο, νέο και σημαντικό. Τα εγκατέλειψε όλα και έφυγε στην Αμερική. Εκεί, το 1990, βρήκε μια θέση για μεταπτυχιακό βιοϊατρικής (λόγω της διπλωματικής του στο Αριστοτέλειο) στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Το ολοκλήρωσε σε οκτώ μήνες, τρώγοντας καθημερινά… χάμπουργκερ για να κερδίζει χρόνο και χρήμα. Ελαβε και επιπλέον μαθήματα ώστε να το μετατρέψει σε Master of Science Μηχανικού Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και… χάθηκε στα πελάγη της παράλληλης επεξεργασίας των υπερυπολογιστών. Παρέμεινε, μέχρι τον Δεκέμβριο του 1992 στη Βοστώνη, ως βοηθός διδασκαλίας και εισηγητής εργαστηριακών μαθημάτων στα Πανεπιστήμια Boston University και Northeastern University.
Ακολούθησε ένα «τετράμηνο καλοκαίρι» στην Ελλάδα, όπου αποτοξινώθηκε από τα χάμπουργκερ με καταδύσεις στη μεσογειακή κουζίνα και στα ναυάγια της Δοκού – ως ερευνητής δύτης. Πίστευε ότι το μαγκανοπήγαδο που του είχε προσφέρει ως εμπειρία η ζωή στην Αμερική είχε τελειώσει για πάντα και δεν θα επέστρεφε ποτέ εκεί. Οι τύψεις όμως του «τεμπέλη της εύφορης κοιλάδας» τον έπνιξαν και πάλι. Ξανάφυγε για τη Βοστώνη, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του έλληνα καθηγητή του Northeastern Ηλία Μανωλάκου, με σκοπό τη διδακτορική διατριβή. Πέρασε τις εξετάσεις και πήγε ως ερευνητής Παράλληλης και Κατανεμημένης Επεξεργασίας στην εταιρεία Aware Inc. – το 1993. Εκεί πρωτοασχολήθηκε με την τεχνολογία διαδικτύωσης υπερυψηλών ταχυτήτων και σχεδίασε τη διάταξη ελέγχου για τα πρώτα μικροκυκλώματα DSL που κατασκευάστηκαν ποτέ.
Μία ημέρα το 1995, βαδίζοντας στην κεντρική λεωφόρο της Βοστώνης, είδε το πρόσωπο του Νικόλα Νεγρεπόντε στο εξώφυλλο του περιοδικού «Wire». Ενιωσε αμέσως να ανάβει η σπίθα μέσα του. Αγόρασε το περιοδικό, βρήκε τη διαδικτυακή διεύθυνσή του στο αφιέρωμα και επισκέφθηκε τον ιστότοπο στον υπολογιστή του. Κάποια στιγμή έπεσε το μάτι του σε μια αγγελία: ζητούσαν διευθυντή Πληροφορικής. Παρ’ ότι ένιωσε θρασύς, έστειλε το βιογραφικό του και πήγε στη συνέντευξη. Αντιλήφθηκε ότι έψαχναν για τον κατάλληλο επί έξι μήνες και είχαν ήδη εξετάσει 300 υποψηφίους. Προς έκπληξή του τον προσέλαβαν και… η ζωή του άλλαξε για πάντα.
Ο Νεγκροπόντε τον γνώρισε από κοντά στο χριστουγεννιάτικο πάρτι του 1995. Τον πλησίασε, του συστήθηκε και του είπε: «Μιχάλη, χάρηκα που πήραμε επιτέλους έναν Ελληνα, γιατί τώρα θα έχω και κάποιον να με βοηθάει με τον όγκο αλληλογραφίας που καταφτάνει από την Ελλάδα»… Τελικά, η στενή επαφή τους αφορούσε θέματα της δικτύωσης που απασχολούσαν τον Νεγκροπόντε. Εκτός από το εσωτερικό δίκτυο του Media Lab, υπήρχαν και οι «τρελές ιδέες» του Νεγρεπόντε για ασύρματη ευρυζωνική διαδικτύωση τόπων χωρίς υποδομή. Από τους πρώτους τόπους πειραματισμού υπήρξε η Πάτμος, το ησυχαστήριο του κοσμοπολίτη Ελληνα. Επειτα από κάμποσες δοκιμές με στησίματα κεραιών σε όλα τα ξωκλήσια του νησιού – με τη βοήθεια και του γείτονα Αντρίκου Παπανδρέου, λόγω… ύψους! -, τα κατάφεραν. Το επόμενο πείραμα ήταν η ζούγκλα της Καμπότζης: στη μέση του πουθενά, σε χωριά χωρίς ρεύμα και τα οποία αποκλείονται τον μισό χρόνο από κατακλυσμιαίες βροχές, έστησαν ασύρματο Internet σε δύο σχολεία, με φορητούς υπολογιστές για όλους τους μαθητές!
Ενα απόγευμα – πριν από ενάμιση χρόνο – ο Νεγρεπόντε κάλεσε τον Μιχάλη και τη γυναίκα του Αργυρώ στο σπίτι του, για να συζητήσουν κάτι σοβαρό. Αφού τους μαγείρεψε, του είπε: «Σου ζήτησα κάθε είδους δικτύωση και τα κατάφερες. Κατάλαβα λοιπόν ότι το πρόβλημα για το κλείσιμο του χάσματος δεν είναι η διαδικτύωση. Το πρόβλημα είναι να φθάσουν οι υπολογιστές στα χέρια όλων των παιδιών. Τι λες; Θα τα καταφέρουμε;».
Και όντως έτσι έγινε. Ο φορητός υπολογιστής των 80 ευρώ επιδείχθηκε στο πρόσφατο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Κοινωνία της Πληροφορίας, στην Τυνησία, και ενθουσίασε τα μέλη του ΟΗΕ. Μόλις πρόσφατα, στις 13 Δεκεμβρίου, υπογράφηκαν και τα συμβόλαια παραγωγής με μια ταϊβανέζικη κατασκευάστρια. Από του χρόνου, εκατομμύρια φορητοί θα αρχίσουν να αντικαθιστούν τις μαθητικές τσάντες. Πιθανότατα, ως το 2008, θα ανήκουν και στα ελληνόπουλα. [Συζητείται η διάθεση, αρχικά, 200.000 φορητών στους φοιτητές και, μετά, 1.400.000 στους μαθητές.] «Αν το καταφέρουμε αυτό» μου είπε ο Μιχάλης στην τελευταία συνάντησή μας (15 Δεκεμβρίου) «το τοπίο στην Ελλάδα θα αλλάξει ριζικά. Με πάνω από το 50% των νοικοκυριών να είναι συνδεδεμένο με το ευρυζωνικό Διαδίκτυο θα έρθουν τα πάνω κάτω. Εκείνοι που δεν το καταλαβαίνουν – και ιδίως στην Ελλάδα – είναι οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών: θα πάθουν ό,τι έπαθαν οι κατασκευαστές υπολογιστών-δεινοσαύρων τη δεκαετία του ’80, με την επανάσταση των μικροϋπολογιστών».

[cretalive.gr]