PhotoBiennale 2010/Ομαδική έκθεση φωτογραφίας στην Πύλη Αγίου Γεωργίου στο Ηράκλειο Κρήτης

PhotoBiennale 2010 / 21η Διεθνής Φωτογραφική Συνάντηση Απρίλιος-Σεπτέμβριος 2010 Θέμα: Τόπος WBoxes-Χριστόφορος Δουλγέρης, Cemetery: After Death Shape-Χαράλαμπος Πολιτάκης, Μανάμα-Γιάννης Χατζηασλάνης, The space between us-Sarah Van Marcke, Unsettled-Isabelle Pateer, The Birdman-Jacquie Maria Wessels 27/09-17/10/10

Χώρος: Πύλη Αγίου Γεωργίου, Ηράκλειο (Πλατεία Ελευθερίας, www.heraklion.gr ) Ώρες λειτουργίας: Δε-Πα 08.30-13.30 Διάρκεια: 27/09-17/10, Εγκαίνια: 27/09, 20.00 Συνδιοργάνωση: Δήμος Ηρακλείου, ΜΦΘ

Στην πύλη Αγ. Γεωργίου στην πλατεία Ελευθερίας του Ηρακλείου παρουσιάζονται σε συνεργασία με το Δήμο Ηρακλείου οι εκθέσεις «WBoxes» του Χριστόφορου Δουλγέρη, «Cemetery: After Death Shape» του Χαράλαμπου Πολιτάκη, «Μανάμα» του  Γιάννη Χατζηασλάνη, «The space between us» της Sarah Van Marcke, «Unsettled» της Isabelle Pateer και «The Birdman» της Jacquie Maria Wessels.

Ο Χριστόφορος Δουλγέρης αποτυπώνει τα γιγάντια ξύλινα κουτιά που καλύπτουν τα αγάλματα και άλλα δημόσια μνημεία στο Westminster στο Λονδίνο, προκειμένου να μην καταστραφούν από τους διαδηλωτές. Το ζήτημα «της σχηματοποίησης και της οικοδόμησης του θανάτου από τον άνθρωπο» θέτει μέσα από το έργο του ο Χαράλαμπος Πολιτάκης.

Ο Γιάννης Χατζηασλάνης φωτογραφίζει γειτονιές της πρωτεύουσας του Μπαχρέιν, Μανάμα.
Η Βελγίδα δημιουργός Sarah Van Marcke φωτογραφίζει το ανθρώπινο σώμα στο σύγχρονο αστικό τοπίο.

Η Ολλανδή Isabelle Pateer αποτυπώνει σε μια σειρά φωτογραφιών τις αλλαγές που υφίσταται η περιοχή κοντά στο βελγικό χωριό Doel, καθώς και πορτρέτα νεαρών κατοίκων του χωριού. Η Jacquie Maria Wessels, επίσης από την Ολλανδία, παρουσιάζει πορτραίτα γηγενών και μεταναστών Σουρινάμ μαζί με τα κλουβιά των πολύχρωμων πτηνών τους, αλλά και τις τοιχογραφίες με τις οποίες διακοσμούν τις γειτονιές και τα μαγαζιά τους που μοιάζουν με ρεκλάμες της δεκαετίας του ’60.

WBoxes

Χριστόφορος Δουλγέρης

Φωτογραφίζοντας τα δημόσια μνημεία στο κέντρο του Λονδίνου να καλύπτονται υπό το φόβο του βανδαλισμού κατά τη διάρκεια μαζικών διαδηλώσεων, ο Χριστόφορος Δουλγέρης καταγράφει τη μετατροπή σήμερα του δημοσίου χώρου από πεδίο επίδειξης ισχύος σε ένα υπερ-κείμενο συνεχούς ερμηνείας και αισθητικοποίησης, σε ένα αντικείμενο διαλόγου και κριτικής που δεν εξαντλείται πλέον στα στενά όρια της αρχιτεκτονικής, αλλά επανακαταθέτει τη σχέση τεχνολογίας και τέχνης, ρεαλισμού και αντίστασης, ιδεολογίας και κριτικής. Διαδηλώνοντας σε έναν χώρο που ‘δεν’ υπάρχει, σε ένα μη-χώρο από τον οποίο έχουν εκλείψει -έστω και προσωρινά και πάντα στο πλαίσιο του εφικτού- όλα εκείνα τα κυρίαρχα στοιχεία του δημόσιου χαρακτήρα του, το πλήθος βρίσκεται αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό. Και πίσω από τα ξύλινα κάλυπτρα των δημόσιων αυτών μνημείων που, αντί να δεσπόζουν, οριοθετούνται πλέον στο χώρο ως μία τελευταία υπενθύμιση της έννοιας του ιδιωτικού την εποχή ακριβώς της υπέρ-έκθεσης και κατάλυσής του, τα αγάλματα αυτά χαμογελούν ειρωνικά…Απροσπέλαστα, όπως άλλωστε και η νέα δημόσια σφαίρα των πραγμάτων, που πραγματώνοντας το όνειρο της αυτονόμησής της καταλύει σήμερα τη νεωτερική σχέση δημόσιου και ιδιωτικού που ώθησε κάποτε στη γέννησή της.

Φώτης Καζής

Cemetery: After Death Shape

Χαράλαμπος Πολιτάκης

Γκρίζα κουτιά σε ένα γκρίζο φόντο. Η πρώτη ανάγνωση των έργων γίνεται σε επίπεδο φόρμας. Διαφορετικές οπτικές των τρισδιάστατων σχημάτων. Διαβάζοντας όμως τον τίτλο, τα κουτιά πέρα από περίγραμμα αποκτούν και περιεχόμενο, καθώς αποκαλύπτουν πως πρόκειται για φέρετρα. Εμπνευσμένος από τη σουπρεματιστική σαρκοφάγο του Μάλεβιτς του 1935, ο δημιουργός θέτει το ζήτημα «της σχηματοποίησης και της οικοδόμησης του θανάτου από τον άνθρωπο». Και με αυτόν τον τρόπο η φόρμα των εικόνων αποκαλύπτεται από τη νοηματοδότησή τους, θυμίζοντάς μας πως τα σχήματα, ακόμη και αυτό του θανάτου, ορίζονται από μας.

The Birdman

Jacquie Maria Wessels

Οι Σουριναμέζοι φωτογραφίζονται με τα ωδικά πτηνά τους στο Σουρινάμ και την Ολλανδία. Οι υπερρεαλιστικές σουριναμέζικες τοιχογραφίες είναι το κυρίαρχο θέμα στα «Αστικά Τοπία». Η Wessels εργάστηκε για αυτήν τη σειρά τα έτη 2006 έως 2008. Το Σουρινάμ βρίσκεται στη Νότιο Αμερική. Υπήρξε ολλανδική αποικία και έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1975. Εκείνη την εποχή, χιλιάδες Σουριναμέζοι μετανάστευσαν στην Ολλανδία. Μαζί τους έφεραν τον πλούτο των πολιτισμικών τους πρακτικών και ηθών. Αψηφώντας το ψυχρότερο ολλανδικό κλίμα, έφεραν επίσης μαζί τους τα τροπικά ωδικά πτηνά τους, όπως τα Τουά-τουά και τα Πικολέ. Τόσο στο Σουρινάμ όσο και στην Ολλανδία, οι Σουριναμέζοι τα πρωινά της Κυριακής συνηθίζουν να μαζεύονται κουβαλώντας μαζί και τα ωδικά πτηνά τους. Άνδρες από κάθε κοινωνική τάξη και από διαφορετικά πολιτισμικά περιβάλλοντα διαγωνίζονται με πραότητα για το πρώτο βραβείο: ποιο πουλί θα τραγουδήσει ωραιότερα; Παράλληλα με τα πορτρέτα των Σουριναμέζων με τα ωδικά πτηνά τους, η Jacquie Maria Wessels παραθέτει μια σειρά φωτογραφιών «Αστικών Τοπίων», που απεικονίζουν επιζωγραφισμένους τοίχους, πρακτική τυπική στο Σουρινάμ, η οποία κυριαρχεί οπτικά στο Παραμαρίμπο. Οι φωτογραφίες έχουν συντεθεί με ακρίβεια και αποπνέουν έναν αέρα αποξένωσης και υπερρεαλισμού.

Μανάμα

Γιάννης Χατζηασλάνης

Kατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Μπαχρέιν πέρυσι, μου κέντρισε το ενδιαφέρον το τοπίο της ερήμου και οι διαφορετικές αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες. Ανακάλυψα και φωτογράφισα τις ήσυχες γειτονιές και επέλεξα να τις αποτυπώσω χωρίς κατοίκους. Συνήθως η εικόνα της περιοχής που προβάλλεται στο δυτικό κόσμο και με την οποία έχει εξοικειωθεί πλέον και το κοινό, περιορίζεται στους σύγχρονους ουρανοξύστες και στα παραδοσιακά ισλαμικά μνημεία. Έτσι το τοπίο που κανείς βιώνει στην καθημερινότητά του, και το οποίο έχει πολλές αυθεντικές τοπικές ιδιαιτερότητες, περνάει πολλές φορές απαρατήρητο. Καθώς ταξίδευα και εξερευνούσα το νησί, μελετούσα τις δομές και τις κατοικίες μικρής κλίμακας, οι οποίες παρουσίαζαν διαφορές στο αρχιτεκτονικό ύφος. Συγκεντρώθηκα στο πεδίο που η πρωτεύουσα της Μανάμα συγχωνεύεται με τα προάστια. Εγκαταλελειμμένες μοντέρνες βίλες και νέα οικοδομικά συγκροτήματα στην άμμο της ερήμου και στο ατσαλάκωτο φως του Περσικού Κόλπου, έμοιαζαν να αποκτούν μία άλλη διάσταση πραγματικότητας και να μοιάζουν με αρχιτεκτονικές μακέτες.

Γιάννης Χατζηασλάνης

Unsettled

Isabelle Pateer

Η σειρά φωτογραφιών ντοκουμέντου “Unsettled” εστιάζει με μεταφορικό τρόπο στην ιδέα της «προόδου», σε μια χρονική στιγμή όπου το περιβάλλον και η πολιτισμική κληρονομιά οδηγούνται σε εξαφάνιση εξαιτίας της βιομηχανίας. Στο παρόν εγχείρημα, αυτή η διεθνής τάση εικονογραφείται μέσω της εστίασης στο βελγικό χωριό Ντοέλ και τη γύρω βαλτώδη περιοχή. Ο τόπος απειλείται από τις τεράστιες επεκτάσεις του λιμανιού της Αντβέρπ και τα συνακόλουθα σχέδια περιβαλλοντικής αποκατάστασης, τα οποία παγιώνουν μια τεχνητή αντίθεση ανάμεσα στη φύση και τον πολιτισμό. Η σειρά “Unsettled” εικονογραφεί το γεγονός έμμεσα, υπερβαίνοντας μια σαφώς τεκμηριωτική προσέγγιση. Παρουσιάζει πορτρέτα νεαρών κατοίκων που εναλλάσσονται με τοπία, αποδεικνύοντας τη μεταμόρφωση που έχει υποστεί η περιοχή. Αφήνοντας μια υπόξινη γεύση μέσα από την αντίστιξη των πορτρέτων των νέων με τις αλλαγές στο τοπίο, η δουλειά της Pateer συνοψίζει τις διεθνείς τάσεις για πολιτικές και οικονομικές μεταβολές καθώς και τον τρόπο με τον οποίο αυτές αναδύονται και επηρεάζουν τους ανθρώπους και ό,τι τους περιβάλλει.

The space between us

Sarah Van Marcke

Στο φωτογραφικό της έργο η Sarah Van Marcke ερευνά τη θέση του ανθρώπινου σώματος στο κτιστό τοπίο. Ευρισκόμενη ταυτόχρονα μπροστά και πίσω από τον φακό, γίνεται η ίδια το υποκείμενο και η διαμεσολαβημένη αναπαράσταση του αντικειμένου• το αφημένο σώμα της χρησιμοποιείται κυρίως σαν αντικείμενο που προσαρμόζεται στο περιβάλλον του μιμούμενο μορφές, αποχρώσεις, σχήματα ή λειτουργίες. Οι κινήσεις είναι υπερβολικές, έτσι ώστε να αναδεικνύουν την απόκοσμη και μυστηριώδη σχέση τους με τη σύγχρονη μορφή του χώρου. Κάτω από την επιφάνεια οι φωτογραφίες αμφισβητούν τα ουτοπικά κίνητρα αρχιτεκτόνων και σχεδιαστών. Οι εικόνες επιδεικνύουν την ομορφιά της αρχιτεκτονικής• η ανθρώπινη παρουσία χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει μια ισορροπία ή για να υπονομεύσει την ισορροπία στην εικόνα. Οι εικόνες, ενίοτε με χιούμορ, φλερτάρουν συνεχώς με τα σχήματα του χώρου.

[kulturosupa.gr]