Στις 28 Γενάρη η παρουσίαση βιβλίου της Χαρίκλειας Ντερμανάκη στα Χανιά

Οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς και το ιστορικό καφέ «ΚΗΠΟΣ» παρουσιάζουν την πρώτη συλλογή διηγημάτων της Χαρίκλειας Ντερμανάκη, με τίτλο «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν».

Μιλάνε για το βιβλίο:

Αννα Διαμαντοπούλου, Πρόεδρος Δικτύου για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, πρώην Επίτροπος της Ε.Ε, πρώην Υπουργός

Χρήστος Τσαντής, Συγγραφέας-Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, συντονιστής του Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής και Αυτογνωσίας των Εκδόσεων Ραδάμανθυς

Γιώργος Φλωρίδης, Δικηγόρος, πρώην Υπουργός

Διαβάζει αποσπάσματα ο Πασχάλης Πράντζιος, Φιλόλογος-Συγγραφέας

Συνοδεύει στο πιάνο ο Ιωάννης Γιαννακάκης

Συντονίζει ο δημοσιογράφος Γιώργος Γεωργακάκης

Τα διηγήματα της συλλογής «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν» είναι γραμμένα με ψυχή και με μελάνι ποτισμένο στις αλήθειες μας. Οι γυναίκες της ζωής που ανακαλύπτει και για τις οποίες γράφει η Χαρίκλεια Ντερμανάκη, κατοικούν τυπικά στα Χανιά, στην Κρήτη, στη Θεσσαλονίκη, γιατί στην πραγματικότητα οι ηρωίδες είναι εκείνες που περπατούν δίπλα μας στη ρουτίνα της καθημερινότητας, εκείνες που ζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Οι μικρές ιστορίες του βιβλίου συνδυάζονται αρμονικά με τους πίνακες του Στέφανου Πλάκαπου κοσμούν τις σελίδες του, και με ορισμένες ακόμα εκπλήξεις… Χρήστος Τσαντής     

Λίγα λόγια από την συγγραφέα…

Γεννήθηκα στο Μόντρεαλ από γονείς μετανάστες. Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια τα έζησα στα Χανιά. Άρχισα να γράφω – να μουτζουρώνω μάλλον – στο χαρτί, πριν ακόμα μιλήσω. Είχα τη μεγάλη τύχη να μου μάθουν γράμματα, δάσκαλοι εξαιρετικοί, άνθρωποι φωτεινοί και ανήσυχοι. Σε αυτούς και στους γονείς μου χρωστώ την αγάπη για το διάβασμα, την αίσθηση του ταξιδιού που προσφέρει η μυρωδιά ενός δερματόδετου παλιού βιβλίου, τη λύτρωση που χαρίζει το άδειασμα της ψυχής πάνω σε ένα λευκό χαρτί. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, στο ΤΕΦΑΑ, ξαφνιάζοντας το φιλικό και συγγενικό μου περιβάλλον, που περίμεναν ότι θα σπουδάσω Φιλολογία ή Νομική. Κάποιες φορές το μετανιώνω, κάποιες άλλες χαίρομαι. Ο Αθλητισμός ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Έτρεχα και μετά επέστρεφα σπίτι κι έγραφα, και όταν τα συναισθήματα με φουρτούνιαζαν και μ’ έπνιγαν, ξανάβγαινα έξω κι έτρεχα. Ταξίδεψα πολύ, μα τα ωραιότερα ταξίδια μου ήταν αυτά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Τέτοια ταξίδια διηγούμαι και σε αυτό το βιβλίο. Εύχομαι να ταξιδέψετε κι εσείς για λίγο, διαβάζοντάς το. Τη ζωή και την καθημερινότητά μου την μοιράζομαι με έναν άνθρωπο που ξέρει ν’ αγαπά απελευθερώνοντας, τον Παναγιώτη Βυτινιώτη. Το πιο όμορφο δημιούργημα αυτής της κοινής ζωής, το ποίημά μας, είναι η κόρη μας η Λαμπρινή-Αθηνά. Το βιβλίο αυτό, τους το αφιερώνω…